Hani uykuyla uyanıklık arasında bir yerde kalırsın.
Hani gözlerin kararır da sarsılırsın.
Bilirsin gözlerin dolarda ağlayamazsın.
Senden başka bu kalem ne yazsın.
Bir daha gözlerine bakamayacağım biliyorum.
Nedensizce kendimden nefret ediyorum.
Hiç korkma hâlâ seni seviyorum.
Hayatta değilim sanki senden sonra.
Sensizliğe alışmak istemiyorum, imkansıza kürek çekiyorum belki.
Solumda bir dünya sen varsın, buna kim karışır, ne diyebilir ki.
Üzülmeni asla istemedim, sen kırılırsın bilirim ben seni.
Çok yoruldum artık mutlu gibi görünmekten, çık bir yerden ne olur dön geri.
En zor şeyde şu güneşim, zamana bıraktım herşeyi.
Meçhul bir diyardayım, kaybediyorum kendimi.
Oysaki ne mutluydum seninle, gülmekten ağlardım.
Sen güneşli gökyüzümü, karanlıkta bıraktın.
Yinede canın sağolsun, kızamıyorum ki sana.
Gittiğin yerde mutlu ol, sıkıntı olmaz benden yana.
Aklına gelirim belki, gökyüzüne gülümse ara sıra.
Güneş parlar anlarım ben, gülmüştürsün ordan bana.
