Bak yâr.
Boğazdan yukarı çıkamayan, düğüm düğüm olan her bir kelime.
Sol yanımda açtığın, o büyük yaradan kuvvet alarak.
Nasılda kalemden dökülüyor beyaz sayfalara.
Ve sen hani kıyamazdın ya, ellerim bıraktığından daha soğuk şu ara.
Vücudum dirençsiz ve ellerim yumruk şeklinde parçalanıyor duvarlarda.
Ve düşünüyomusun beni nasıl bıraktım kaplayan o gökleri.
Nasıl saldın yâr, sol yanında mahkum olan, sana sırılsıklam şu yüreği.
Ve sen ihanet ettin, hiç yaşanmamış gibi, yok saydın hayalleri.
Şimdi beni bir başıma bıraktın, mutlu olmamı mı istersin.
Sen göklerde uçmaya çalışan kanadı kırık, bir kuş gördün mü hiç? .
Ya da şöyle sorayım sana, boyundan büyük dalgalara girip öldün mü hiç? .
İşte ben yaşadım, sen güneşi olmayan bir diyar gördün mü hiç?.
Ne yapacağım belirsiz, karışmayın yazacam dertleri.
Belki utanır kelimelerden, terk eder seven yürekleri.
Acı ve keder bir demlik çay ve bir paket sigara.
Çözüm olsa ne âlâ, kapanmıyor açtığın hiçbir yara.
Gözlerim gün ışığına bakamaz halde.
Ürkek beden, korkuyor, dile getirmiyor, hala sana deli divane.
Sen derman olmadıkça, yarama bulunmaz hiçbir çare.
Kendimden emin adımlarla yürüyorum, sövüyorum sonunda acı veren kadere.
