Sevdiğim kadının ellerini özlüyorum, sımsıcak nefesini.
Bana gülerken anlattığı şeyleri, yazdıklarının her kelimesini.
Bağımlılık, vazgeçememe, ismi her neyse artık.
Şu hayatta karanlıktan aydınlığa bir türlü çıkamadık.
Hani tamam dedik yüzümüzü güldürdü, mutlu olduk.
Hakkı ödenmez belki ama, biz her hatırlayışta zehir dumanı soluduk.
Yüzünü görmek için kan ter içinde kalan ben, şimdi hep bir kaçış havasında.
Hep dert keder olur ve bir dublede gözyaşı, bizim gibilerin masasında.
--- Of dünya neden bu kadar zor durumda bırakırsın ki insanı, neden doya doya nefes almasına izin vermessin.
