La vie de drogue

Hoofdstuk 1

"Amine El *** zorg dat ik het geld morgen binnen krijg, of anders... je weet wat je te wachten staat" ik hang op en leg mijn telefoon weg. Marouane komt zonder te kloppen binnen. "Salut" zegt hij en ploft neer op mijn bed. "Ik ben kapot" zucht ik. "Rust uit" mompelt hij. "Ik moet nog dingen regelen" zeg ik en loop naar de badkamer.

Flashback

"Ik wil je nooit meer zien!" riep ik huilen tegen mijn vader. "UIT MIJN HUIS JIJ!" schreeuwt hij woedend. Ik kijk mijn moeder aan. "Mama! Hoe kan je Fouad vermoorden?! Je eigen zoon! Hoe harteloos kun je wel niet zijn!" riep ik. Patss... mijn moeder heeft me geslagen. Geschrokken kijk ik haar aan. "Eerst mijn broer Fouad vermoorden en dan mij slaan? Wat voor een moeder ben jij? Wat zijn jullie voor ouders?" "UIT MIJN HUIS" Schreeuwt mijn vader. "Weg wezen!" roept mijn moeder. Mijn vader pakt me bij mijn arm en gooit me het huis uit.

Huilend ga ik op een bank zitten. Mijn liefste broer Fouad... Hij was mijn alles. Waarom hebben ze hem vermoord?! WAAROM?! Hun bloed eigen zoon!
Hoe moet ik nu verder leven? Zonder mijn broer, zonder onderdak, zonder geld, zonder eten en zonder kleren. Hoe ga ik leven HOE?!

Als een zwerver loop ik door de wijk. Geen idee waar naartoe. En ben al 3 uurtjes aan het lopen. Het begint koud te worden. Ik heb geen jas. Alleen een shirt met korte mouwen. Ik kan het niet geloven... Mijn ouders, hoe kunnen ze me dit aan doen? Ze wisten heel goed dat Fouad en ik een goede band hadden. Ze wisten heel goed dat ik zonder Fouad niks was. Waarom hebben ze me dit aangedaan? WAAROM?!

"Heb je het koud?" hoor ik iemand vragen. Ik draai me om en zie een jongeman. "W...Wie ben jij?" vraag ik met een trillende stem aangezien ik het echt koud heb. "Ik ben Marouane aangenaam" zegt hij en steekt zijn hand uit. Ik kijk hem droog aan. "Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks" zegt hij lief. "Ik ben niet bang en ik ken je niet dus ga weg" zeg ik. Hij grijnst en zet een stap dichter bij. Ik blijf staan en kijk hem strak aan. Hij heeft bruin haar dat mooi in model zit met een overloop en licht bruine ogen die net goed te zien zijn in het donker. Hoe heet jij?" vraagt hij en ik volg zijn volle licht roze lippen met mijn ogen die afdwalen. "Safiyae" zeg ik. "Wat brengt jou hier Safiyae? Het is koud en het wordt donker" zegt hij. "Ik weet het niet" zeg ik en ga op de grond zitten. Ik ben kapot...

"Waarom ga je niet naar huis?" "Dat gaat jou niks aan!" riep ik boos. "Rustig" zegt hij. "Je lijkt zoveel op iemand" "Oke, kun je weg gaan?" "Je hebt geen huis he" grijnst hij. Met grote ogen kijk ik hem aan. "Ik heb wel een huis" zeg ik. "Ohja?" "Ga gewoon weg!" riep ik. "En als ik dat niet wil?" ik sta op en duw hem met al mijn kracht weg. Geschrokken kijkt hij me aan. "Jij hebt lef he dametje" lacht hij. Hij haalt een pistool tevoorschijnlijk. "En nu? Heb je nog steeds lef" grijnst hij.

"Moet ik nu bang zijn? Schiet. Schiet me dood. Ik wil toch weg van deze verrotte wereld! Dus schiet maar! Niemand houdt je tegen!" riep ik boos. "Jij hebt echt lef Safiyae. Ik kan je wel gebruiken" zegt hij. "SCHIET DAN" Schreeuw ik. "Kom voor mij werken en je leven wordt beter" zegt hij. Ik kijk hem scheef aan. Hij haalt een stapel geld uit zijn broekzak. "Tout tourne autour de l'argent Safiyae" grijnst hij.

Geld...
Geld...
Geld...

"Wat moet ik ervoor doen?" vraag ik. Ik kan het geld wel gebruiken toch? Ik heb nu niks. Helemaal niks. Ik ken geen emotie meer. Ik heb geen gevoel meer. Mijn bangheid is weg. Alles is weg. Echt alles.
"Kom met mij mee" zegt hij. Zonder twijfel loop ik met hem mee.

We komen aan in een hele grote vila. "Kom maar binnen" zegt hij. Ik loop naar binnen en kijk om me heen. Het stinkt naar drank en sigaretten. Ik kom aan in een grote woonkamer. Een stuk of 15 jongens zitten op de dank. Overal ligt er een wit spul, shishapijp, sigaretten. "Boys! Dit is Safiyae!" roept Marouane. De jongens kijken me aan. "Weer een kech" zegt één van de jongens. "Je moeder is een kech" zeg ik kalm. Meteen is hij stil en kijkt hij weg. De rest van de jongens lachen hem uit. "Noem je dit werken?" vraag ik aan Marouane. Hij kijkt me lachend aan.

"Dit.... is geld lieve Safiyae" zegt hij en drukt een zakje in mijn hand. Er zit in een witte spul in. "Dit noem je... Drugs life babe" grijnst hij. "Kan ik alvast beginnen? Ik heb geld nodig" zeg ik. Iedereen begint te lachen. "Zo makkelijk gaat het niet a kech" zegt een jongen. "Noem me nog 1x zo en je gaat zien begrepen? Tering zemmel ga je moeder helpen of zo" zeg ik bot. "Goed Safiyae, er zijn aantal regels" zegt Marouane. "Nummer 1, niet snitchen bij de politie toch?" "Inderdaad" zegt hij. "Baas! Hier Bilal heeft de helft betaald" zegt een jongen tegen Marouane. "Als hij maandag de andere helft niet betaald, dan hak ik zijn hoofd eraf" zegt hij. De jongen knikt en loopt weg.

"Wil je een rondleiding? Een beetje kennis maken hiero?" vraagt hij. Ik begin te grijnzen als ik een stapel geld op tafel zie. "Hoeft niet, ik weet wat ik moet doen" zeg ik. Geld...

Hier begon het allemaal... La vie de drogue

Eind Flashback

Welcome in my life...

Zet in het comment wat je er van vond💕

Vergeet niet te stemmen❤

Written by: _Chocolateh_