Nihayet okul bitmişti.Salih amca -şoför- her zamanki gibi beni kapıda bekliyordu.Ama bugün yürümek istiyordum.Yürümek gerçekten bana en iyi gelen şeylerden biriydi.Salih amcanın yanına gittim "Salih amca bugün yürüyerek gitmek istiyorum."dedim.Endişeli bir şekilde "Ama babanız..."sözünü bitirmesine izin vermeden "Ben hallederim."dedim ve yürümeye başladım.Yürürken bolca düşünecek vaktim olacaktı.Yine kafamda annemin ölümüyle ilgili sorular vardı.Düşüncelerim arasında kaybolurken arkamdan gelen bir korna sesiyle irkildim.Korkuyla arkama döndüm ve karşılaştığım manzara karşısında şok oldum.
Bu sabah çarpıştığım çocuktu.Gerçekten onunla hiç normal bir şekilde karşılaşmayacakmıydım? "iyi misin?"demesiyle bu düşüncelerden sıyrılıp kekeleyerek "Ahh..ee..evet iyiyim."diyebildim.Arabanın kapısını kapatıp bana doğru gelmeye başladığında heyecandan ölecek gibi hissettim.Tam karşımda durmuş bişi diyecekken hemen atılıp "Ben gitsem iyi olacak." dedim ve hızlı adımlarla oradan uzaklaştım.
Ahh tanrım! Aynı gün içinde daha ne kadar rezil olacaktım.Bu aptal utangaçlığım yüzünden kendimden bir kez daha nefret edebilirdim.
Sonunda evdeydim.Odama çıkıp üzerime rahat bir şeyler giydim.Kitabımı alıp balkona çıktım.Güneş batmaya başlamıştı.Kitabı huzur içinde okumaya başlamıştım ki karşı evden gelen tadilat sesleri bütün huzurumu kaçırdı.Elimdeki kitabı bırakıp ayağa kalktım ve karşı eve baktım.Yeni komşularımız gelmişti.Gerçekten çok merak ediyordum nasıl insanlar olduklarını.Kafamı yana çevirmemle bugün ki ikinci şokumu yaşadım.Yine o çocuktu.Onun burda ne işi vardı? Acaba yeni komşumuz o mu olacaktı?
