Damn, Mr. President

Hoofdstuk 3

Hey Peepz,
HA IK HEB HET NU WEL ONTHOUDEN! Ik vergeet de hele tijd om te zeggen wie Charlotte speelt zeg maar.. je snap me wel!
Maar goed het is Kylie Jenner gwn omdat ik haar best wel knap vind maar ja foto boven ^^

====

Ik klop op de deur bij mijn moeder. Ze woont nog steeds op dezelfde plek als 26 jaar geleden. Bob doet de deur open. 'Hey Charlotte, je moeder is eten aan het koken.' Vrijdagavond... familie avond. Aangezien pap overleden is toen ik 4 was en Bob er was toen ik 9 was is Bob gewoon mijn vader. Ik sluit de deur achter me... ik weet nog dat Liam elke vrijdagavond sinds ik 10 was hier op familieavond mee at.. hij was familie. Maar alles is anders nu. 'Mam!' Zeg ik blij en we omhelzen elkaar even en snel gaat ze weer verder met koken.

'Dus nog wat nieuws op school gebeurd?' Vraagt Bob als ik een hap van mijn aardappelen neem. 'Ja vandaag kwam de president.' Zeg ik. 'Oh dat is waar ook. Liam was er vandaag.' Glimlacht ze. Liam was als een tweede zoon voor haar.. hij had het moeilijk omdat zijn vader niet sterk was toen zijn moeder overleed. 'Ja, Liam.' Zucht ik. 'wat is er gebeurd?' Vraagt mam. 'Hij..' ik zucht en wil weer huilen. 'hij urgh, hij is geweldig. Hij is aardig, goed met kinderen, grappig en hij is de knapste man die ik ooit op aarde heb zien rondlopen..' Dan gaat de deurbel. Ik wil opstaan om hem te openen maar Bob is al sneller. 'Uhm wat kan ik voor u doen?' Hoor ik hem vragen.

'Bob!' Hoor ik de man zeggen. Mijn hart slaat een slag over en mam heeft het ook al gemerkt. 'Liam kom binnen!' ik hoor wat voetstappen en dan lopen ze naar binnen. Liam doet zijn capuchon en zonnebril af. 'Maryse!' Glimlacht hij. Mijn moeder staat op en ze omhelzen elkaar. 'Hier ik zet er nog een bord bij.' Zegt mam en ze haast zich snel naar de keuken. Blijkbaar moet Bob daarbij helpen waardoor ik dus alleen in de eetkamer zit met Liam.

'Char.' Glimlacht hij charmant zoals altijd. Hij gaat naast me zitten. 'Wat doe je hier?' Vraag ik hem duidelijk niet blij met zijn komst. 'Aangezien ik vanavond weer terug ga wou ik nog even gedag zeggen tegen jou en jouw familie.' Ik zucht. Waarom is hij dan ook zo aardig. 'Het spijt me.' Ik weet precies waar hij het over heeft. Daarvoor ken ik hem te lang. 'Waarom zeg je sorry? Je kon er niks aan doen.'' Zeg ik terug. 'Omdat het wel is gebeurd. Weet je hoeveel spijt ik ervan heb.. jij bent de enige persoon op deze hele wereld waarbij ik mezelf kon zijn.' Kleine blosjes verschijnen op mijn wangen. Vroeger had hij nooit zo'n impact op me.. het zou wel iets raars zijn. 'en nu moet ik vanavond weer weg.'

en inderdaad.. die avond is hij weggegaan.. op school doe ik me best maar ik kan me niet concentreren.. mijn klas, schatjes die ze zijn, zijn rustiger en vragen minder maar dat is ook niet goed voor hun. Vandaag heeft de directeur na twee weken het zo te laten gaan me bij hem geroepen. Ik ga tegenover hem zitten. 'Charlotte.' Zegt hij ernstig en bezorgd, 'We weten allemaal dat dit hetzelfde is als 14 jaar geleden.' toen hij wegging... Ik knik.. het is waar. het is de harde fucking waarheid. 'Ik denk dat je even vrij moet nemen.' Ik schrik even. 'Nee ik ga je niet ontslaan.. tuurlijk niet! Je bent 1 van onze beste docenten. Dan ben ik gek. Ik geef je 2 maanden vrij, je blijft door betaald iemand anders neemt je plek in. het is een dure grap maar je bent zoals ik al zei 1 van de beste docenten en we willen je niet volledig kwijt raken.. als je me maar 1 ding beloofd.' Zegt hij dan. 'Wat moet ik doen? Ik zal alles doen.. beloofd!' Zeg ik met een kleine glimlach. Tuurlijk wil ik niet weg maar het is het beste voor iedereen. 'Stap vanavond op het vliegtuig naar Amerika en ga het goed maken.. je wordt anders nooit jezelf meer.' Zegt hij ernstig.. its true as fuck..Ik geef dat toe.. maar.. urgh ik vind wel een manier.

Jezus het is hier warm. Ik ga aan de kant van de weg staan en sleep mijn koffer met me mee. Ik steek mijn hand op en al snel stopt er een gele auto. Ik stap erin en de taxichauffeur vraagt me waar ik heen moet. Van het Ronald Reagan Washington national airport is het niet erg ver meer naar het witte huis. 'Het witte huis' Zeg ik glimlachend en beleefd. Hij hoort direct dat ik een toerist ben. Hij lacht even. 'is er iets?' 'Nee het is gewoon, je bent zo'n toerist.. die heb ik nog nooit gehad.' Ik kijk hem even niet begrijpend aa- ooooh zo'n toerist die het witte huis het belangrijkste vind en dan een taxi neemt in deze outfit om op deze warme dag een echte toerist uit te hangen. 'Ik ga iemand bezoeken.' Zeg ik om duidelijk te maken dat ik niet zo'n toerist ben...

'Wie dan?' Die is wel erg nieuwsgierig... 'De president.' even is hij stil.. ik klink te serieus om een grap te maken. 'Ik ben Charlotte trouwens.' Hij kijkt me even achterdochtig aan in de achteruitkijkspiegel. Hij is hooguit 30.. Jong. 'Charlie.' zegt hij met een grijns. Hij zet me af bij het witte huis en inderdaad. Er zijn ongelooflijk veel toeristen. Maar er staan ook bewakers buiten, media en nog veel meer.. wat is er aan de hand? De menigte begint dan te schreeuwen alsof er een idol aan komt.. Liam.

Dan zie ik hem ook.. niet goed en ik moet springen met een koffer in mijn hand maar ik zie hem.. Een zwart pak siert deze keer zijn lichaam en hij.. hij ziet er net zoals mij gebroken uit.. vrolijk voor iedereen maar ik ken hem langer dan vandaag. Hij zwaait met een neppe glimlach en gaat op een of ander podium staan met bewakers om hem heen.

Hij kijkt even over de menigte... is dit mijn kans? Veel mensen proberen aandacht te trekken maar ik word alleen maar aan de kant geduwd.. ugh. Ik begin net als de rest te schreeuwen.. hij zegt iets als een soort van toespraak of zoiets maar mensen stoppen niet met lawaai te maken. 'Liam! jij irritante kip kan je niet gewoon even luisteren!' Mensen kijken me raar aan aangezien ik hem met zijn voornaam aanspreek en een andere taal schreeuw. 'Kunnen we allemaal even stil zijn! Het zijn belangrijke dingen die ik moet vertellen!' zegt hij door de microfoon en de menigte begint langzaam wat stiller te worden. Maar ik weiger.

'Jij met je irritante kop komt lekker mijn huis in lopen en gaat dezelfde avond nog weg! Denk je echt dat ik dan niet naar je toe kom!' Schreeuw ik harder dan ooit tevoren en bewakers willen me weg voeren. Ik kan Liam niet zien en hij mij niet maar ik kan hem prima horen.. ik kan hem prima niet horen.. hij is stil gevallen.

'Wie zei dat?' vraagt hij in het Nederlands en ja hoor wat mensen steken hun hand op die waarschijnlijk Nederlands verstaan of praten. 'Laat haar naar binnen.' Hij weet gewoon dat ik het ben..

====
Hey Peepz,
Erg lang hoofdstuk Yay!
Ciao 👋🏼👋🏼