Just my cousin (dutch)

Hoofdstuk 3

MILA RASMEN

Die avond lig ik samen met Jason op mijn kamer.
We hebben om acht uur met Daisy en Nathan afgesproken.
Jason ligt languit op bed en ik lig met mijn hoofd op zijn borstkas.
'Slaap je?' Vraag ik.
'Hmm' bromt hij, als teken dat hij nog wakker is.

Ik voel hoe hij met mijn haar speelt en kijk op de klok.
'Shit' ik schiet overeind.
'Wat nu weer?' Vraagt Jason, met dezelfde slaperige stem als net.
'Het is al half acht!'.

Ik spring overeind en smijt mijn kastdeur open.
Ook Jason is ondertussen gaan zitten en rekt zich uit.
Ik pak mijn nieuw gekochte jurkje uit de kast en kijk mijn neef met een veel zegende blik aan.
Triomfantelijk slaat hij zijn armen over elkaar. 'Wat?'.
'Ik moet me omkleden Jason' zeg ik.
'Dat is prima Mila' herhaalt hij op dezelfde toon.

Ik rol met mijn ogen.
'Zou je alsjeblieft even mijn kamer kunnen verlaten?'.
Hij zucht met een grijns op zijn gezicht.
Ik heb dit al zo vaak geprobeerd, maar hij wint deze discussie altijd.
'Alsjeblieft'.
'Kom op ik ben je neef maar'.
Ik wil boos kijken, maar schiet dan toch in de lach om de smekende blik in zijn ogen.
Het is dat we haast hebben.
'Oke goed, maar niet kijken dan hè'.
Hij knikt en draait zijn hoofd weg.

Natuurlijk heeft Jason me vroeger wel eens naakt gezien en een bikini is hetzelfde als mijn ondergoed, maar toch. Het voelt gewoon niet fijn of zo.
Ik kleed me uit en loop in mijn ondergoed naar de kast.

Ik trek mijn jurkje aan dat ik samen met Daisy heb gekocht.
Het is een wit jurkje, met knoopjes op de achterkant. Daisy daarentegen, is gegaan voor een zwart jurkje, met v-hals.

Zorgvuldig maak ik de knoopjes vast.
Wanneer ik me omdraai kijk ik recht in de ogen van Jason.
Ik zucht en smijt een kussen naar zijn hoofd.
'Ik ben en blijf een jongen' zegt hij verontschuldigend, waarna hij het kussen terug smijt.

Ik besluit er niet te veel aandacht aan te besteden en ga verder met me klaar maken.

Ik borstel mijn haar en bind twee plukjes naar achteren. De rest laat ik los.
Ook doe ik nog wat mascara op.

'Moet jij je niet eens gaan omkleden?' Vraag ik dan.
Jason schudt zijn hoofd en wijst naar zijn witte polo. 'Is dit niet goed genoeg?'.

Ik bijt op mijn lip. 'Maar dan zijn we allebei in het wit' jammer ik.
Hij lacht. 'Dus?'.
'Ach laat ook maar' antwoord ik.
'Zullen we gaan?'.

Jason knikt en staat op.
Samen lopen we naar zijn auto die op onze oprit geparkeerd staat.

~~

Met zijn tweeën stappen we uit de auto en lopen richting het restaurant.
Daisy en Nathan zijn er nog niet en dus wachten we voor de ingang.

'Heb jij dat vriendje van Daisy al ontmoet?' Vraagt Jason. Ik schudt van nee en tuur in de verte.
'Ik hoop dat hij een beetje aardig' zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen Jason.

Op dat moment zie ik Daisy aan komen lopen.
Ze loopt hand in hand met de jongen waarvan ik denk dat het Nathan moet zijn.

Van een afstandje probeer ik hem te bekijken.
Hoe dichterbij hij komt, hoe geschokter ik raak.

De jongen heeft lang zwart haar, tot aan zijn schouder. Daarbij draagt hij een zwarte hoed en zwarte kleding.
Ook zijn neuspiercing is erg.... nou ja opvallend.
'Ik dacht altijd dat Micheal Jackson al doodt was' fluister Jason in mijn oor.

Ik geef hem een por in zijn zij als teken dat hij zijn mond moet houden, maar kan het niet laten om te lachen.
Nathan heeft inderdaad iets weg van Micheal Jackson.

Jason kijkt me met een triomfantelijke blik aan, wat me nog harder laat lachen.

Ondertussen zijn Daisy en haar Nathan bij ons aangekomen.
'Wat is er zo grappig?' Vraagt Daisy verbaasd, met een lach op haar gezicht.
Nathan daarentegen kijkt strak voor zich uit.

'Ehmm' stamel ik.
'Ik wees Mila net op onze outfits' zegt Jason met een onschuldig gezicht.
'Kijk, Mila en ik zijn in het wit en jullie in het zwart, we lijken net een schaakspel'.
Daisy kijkt even om zich heen en lacht dan hard mee.
'Ja nu je het zegt'.
Ik begin ook maar schaapachtig mee te lachten.
Gelukkig kan ik in dit soort ongemakkelijke situaties altijd op mijn neef rekenen.

Nathan reageert niet en kijkt ons met samengeknepen ogen aan.

'Mila, dit is Nathan'.
'Nathan, dit is Mila' zegt Daisy.
Ik schud Nathan's uitgestoken hand.
'Veel over je gehoord' zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.
Hij geeft een kort knikje als antwoord.
Ehhm, volgens mij gaf ik je net een compliment? Reageer dan sukkel!
Wat een rare jongen is dit. Ik snap niet wat Daisy in hem ziet.

'Nathan, Jason'.
'Jason, dit is Nathan' gaat ze vrolijk verder.
Jason geeft Nathan een vriendschappelijk klop op zijn schouder.
Nathan perst zijn lippen samen en lijkt dan met moete een knikje te geven.

Daisy glimlacht alsof ze blij is dat we zo goed met elkaar kunnen opschieten.
Wat dus duidelijk niet het geval is.
Dan stelt ze voor om naar binnen te gaan.

Als we allemaal ons eten hebben begint Daisy vrolijk te vertellen over Nathan.
Nathan houdt zijn mond en eet onverschillig door.
'Kan hij zelf niet praten?' Vraagt Jason, doelend op Nathan.
Ik geef hem onder tafel een schop, als teken dat hij zich moet gedragen.

'Jawel' antwoordt Nathan kortaf.
Dit is de eerste keer dat ik zijn stem hoor.
Hij heeft een scherpe en harde stem, wat ik dus echt totaal niet had verwacht.

Daisy kijkt met een verbaasde blik de tafel rond en haalt haar schouders op.
Vervolgens gaat ze weer verder met praten.

'Dus Nathan....' begin ik.
Hij kijkt me aan met een kille blik.
'Wat....' 'ehmmm'.
Shit wat wilde ik eigenlijk vragen?
'Wat wil je eigenlijk gaan doen na high school?' Verzin ik dan maar.

Hij geeft een kort knikje naar Daisy, als teken dat zij het me moet vertellen.
'Nathan wilt filosoof worden' vertelt ze opgewekt.
'Hoe cool is dat?'.
'Heel cool' zegt Jason sarcastisch terwijl hij me met een grijns aankijkt. Ik negeer zijn blik en pers mijn lippen op elkaar.
'En waarover filosofeer je dan zoal Nathan?' Vraagt Jason op een plagerig toontje.
Daisy kijkt vragend naar hem en wacht op Nathan's antwoord. Blijkbaar weet Daisy dat ook niet.
'Over het leven' zegt hij dan.

Jason proest het uit. Verbeten staar ik voor me uit.
'Dat klinkt...'.
Ik zoek naar een passend woord, maar kom niet echt verder.
'Leuk toch?' Vult Daisy me aan.
Ik knik hevig. 'Ja leuk!'.
Jason lift dubbel van het lachen, maar stopt snel als ik hem een waarschuwende blik geef.