Just my cousin (dutch)

Hoofdstuk 21

MILA RASMEN

Over een paar minuten komt Jason me ophalen voor school.
Ik frunnik zenuwachtig aan mijn shirt. Na onze ontmoeting in het park heb ik hem niet meer gesproken. We hebben zelf niet gebeld of geappt, helemaal niks.

Ik heb geen idee hoe hij gaat reageren. En ik heb geen idee hoe ik ga reageren.

'Mila, Jason is er!' Roept mijn moeder naar boven.
Ik haal diep adem en loop naar beneden.
Ik zeg mijn moeder gedag en loop naar de auto.

'Hey' begroet Jason me wanneer ik instap.
Is hij niet boos meer?
'Hey' zeg ik zo nonchalant mogelijk.

Jason start de auto en draait hem de oprit af.
'Goed geleerd voor wiskunde?' Vraagt hij.
Ik knik. 'Ja hoor'.

Waarom doet hij of er niks aan de hand is? Ik heb dus mooi geen zin om over koetjes en kalfjes te praten.

Chagrijnig staar ik uit het raam.
'Mag ik in de pauze geschiedenis even overschrijven?'.
Ik rol met mijn ogen. 'Best'.

Ineens irriteer ik me kapot aan hem. Hij doet net of er niks is gebeurt, terwijl hij me heeft gezoend.
Jason, mijn beste vriend en ex-neef, heeft me gezoend!

'Mooi weertje vandaag'.
Dat is de druppel. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem boos aan.

'Wat?' Vraagt hij onschuldig, terwijl hij zijn aandacht op de weg probeert te houden.

'Waarom doe je of er niks is gebeurt?' Vraag ik.
Hij zucht diep. 'Er is niks gebeurt!'.

Ik bijt op mijn lip.
'Je zoende me Jason! Er is wel wat gebeurt!'.

'Jezus Mila, maak er niet zo'n probleem van' gaat hij tegen me in.

'Het ís al een probleem!' Roep ik wanhopig uit.
Waarom begrijpt hij dit niet?

'Waarom doe je er nou zo facking moeilijk over?!'.
'Ik moeilijk?'. Ik kook nu echt. Hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan.

'Waarom zo chagrijnig?' Merkt hij op.
Hij lacht schamper. 'Ben je ongesteld of zo?'.

Mijn mond valt open. 'Hoe kan je dat nou zeggen?'.
Hij rolt met zijn ogen. 'Dat beschouw ik als een ja'.

'Stop de auto nu!' Roep ik boos.
'Waarom?'.
'Stop nu!'.

Hij zet zijn auto aan de kant van de weg en kijkt me afwachtend aan.
Zonder nog een woord te zeggen stap ik uit. Ik loop wel naar school. Ik rij nooit meer met deze klootzak mee.

Woedend been ik weg. Jason komt naast me rijden en draait zijn raampje open.
'Kom op Mila, doe niet zo stom'.
Ik negeer hem. Hij bekijkt het maar. De lul.

'Het spijt me oké?!'.
Ik stopt abrupt, waardoor Jason hard op de rem drukt en ook tot stilstand komt. Hij schiet een stukje door en rijdt weer achteruit, zodat hij weer naast me komt te staan.

'Het spijt me echt'.
'Laat me Jason'.
Hij draait langzaam zijn raampje weer dicht. 'Wat jij wilt'.
Dan rijdt hij weg.

Gelukkig. Eindelijk even alleen.

JASON SMITH

Ik kijk haar na via mijn achteruitkijkspiegel.
Wat een loser ben ik.
Boos sla ik tegen mijn stuur. Waarom kan ik nou nooit normaal doen?
Waarom moet ik nou alles zo verpesten?!

Ik kan gewoon niet over mijn gevoelens praten. Ik kon gewoon niet zeggen dat die zoen voor mij ook meer betekende.

Wanneer ik op school aankom komt Daisy meteen op me afgerend. 'Waar is Mila'.

Ik krap achter mijn oor. 'Ehm tja....'.
Ze slaat haar armen over elkaar.
'We hadden ruzie'.

Haar ogen worden groot. 'Maar jullie hebben nooit ruzie?!'.
Ik zucht. 'Tot nu toe dus'.

'Maar waar is ze nu dan?'.
'Ik had haar opgehaald en toen kregen we ruzie en wilde ze liever verder lopen'.

'En jij liet dat toe?!'.
Ik zucht. 'Wat had ik dan moeten doen?'.

Ik snap niet waarom Daisy er zo'n probleem van maakt. Ik bedoel het is stom van me om ruzie te maken met Mila, maar ze kan prima alleen naar school toe lopen toch?

Wanneer de bel gaat lopen we samen de school in.
'Ik spreek jou nog' zegt Daisy boos, voordat ze een andere gang ik loop.
Ik knik afwezig en loop door naar mijn kluisje.
Mila is niet bij haar kluisje. Ze zal wel te laat zijn.

Ik slenter in mijn eentje naar het klaslokaal.
'Goedemorgen meneer Smith'.
Ik haat het als iemand me zo noemt. Ik haat die achternaam. Ik haat-.

Ik schrik lichtelijk wanneer ik Mila al aan ons tafeltje zie zitten. Hoe komt zij zo snel hier?

Ik had kunnen weten dat ze op tijd zou zijn voor deze les. Ze is een nerd. Ze spijbelt nooit.
Zelf nu niet. Zelfs niet nu haar beste vriend bezig is haar leven te verpesten. Ik voel me zo schuldig.

'Hey' begroet ik haar. Ze glimlacht nep naar me en gaat weer verder met haar tas uitpakken.
Ze is nog steeds boos. Begrijpelijk.

MILA RASMEN

'Hey'. Hij doet alsof er niks aan de hand is.
Ik pers een glimlach op mijn lippen en negeer hem weer.
Hij kan niet zomaar doen alsof er niks is gebeurt. Dat laat ik niet toe.

Ik gooi met een harde klap mijn boeken op tafel en ontwijk Jason's vragende blik.

De wiskunde les start. Ik open mijn boek en schrift.
Dan valt mijn blik op een tekeningetje dat Jason pas heeft gemaakt.

M♥️J

Mila hartje Josh bedoelde hij ermee. Nu ik er zo naar kijkt zie ik toch iets anders staan.
Mila hartje J....

Ik kijk ernaar en probeer mijn rode wangen te verbergen. Ook Jason ziet het. Hij kijkt me kort aan en krabt ongemakkelijk in zijn nek.
Dan sla ik snel de bladzijde om.
Jason bijt op zijn lip en kijkt weg. Hij doet net of hij naar de uitleg van de docent luistert.

Leuk geprobeerd Jason, maar jij luistert nooit naar de uitleg, laat staan naar een docent.

Ook ik richt mijn blik op het schoolbord, waar ondertussen allerlei vergelijkingen op staan.
Maar ook ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het enige waar ik aan kan denken is Jason.
Wat doet hij toch met me?