Just my cousin (dutch)

Hoofdstuk 25

JASON RASMEN

Volgende morgen word ik wakker met Mila in mijn armen. Ze ziet er zo kwetsbaar uit.
Ik strijk een pluk haar uit haar gezicht. Langzaam opent ze haar ogen. 'Hey schoonheid' fluister ik.
'Goedemo-'. Voordat ze haar zin kan afmaken druk ik mijn lippen tegen die van haar.

Ze glimlacht tegen mijn lippen aan en gaat dan mee in de kus. Haar handen voelen door mijn haren. Zonder dat ik het door heb laat ik mijn handen op haar heupen rusten.

'Jason!'. Ik herken de stem meteen.
Mijn vader staat met een gezicht vol van woede en haat in de deuropening.

'Holy shit' mompelt ik. Vliegensvlug trek ik een T-shirt over mijn hoofd en laat me uit bed glijden. Mila slaakt een kreetje en trekt de deken over haar half ontblote lichaam heen.

Ik hijs mezelf in een broek terwijl mijn vader tegen me schreeuwt. 'Meekomen jij!'.
Ik weet niet hoe snel ik achter hem aan moet lopen.

Snel schenk ik Mila een flauwe, maar hopelijk bemoedigende glimlach en loop achter mijn vader aan de trap af, het huis uit, richting de auto.

Heel de rit zit hij tegen me te tieren en te vloeken. Ik krijg niet eens te kans om te vragen wat hij kwam doen.
Als we thuis zijn duwt hij me de auto uit en sleurt me aan mijn oor mee het huis in. Al in de gang volgen de klappen.

'Alsjeblieft' smeek ik. Ik probeer hem van me af te duwen, maar hij is sterker. Ik krijg een klap op mijn kaak en een stoot op mijn neus. Waar is dit toch voor nodig?
'Rick!'. Mijn moeder komt vanuit de woonkamer aangesneld. 'Rick, zo is het genoeg!'.

Een laatste klap volgt en alles wordt zwart. In de verte hoor ik mijn moeder snikken.

MILA RASMEN

Ik zit al een tijdje op bed voor me uit te staren. Wat kwam Rick doen? Zou hij heel boos zijn?
Ik hoop niet dat hij Jason weer slaat. Dat zou verschrikkelijk zijn. Er wellen tranen op in mijn ogen.

Plots staat mijn moeder in mijn kamer. 'Mila?'.
'Hmm?' Ik kijk op en veeg snel een traan weg.

'Wat kwam Rick doen?'.
'Hij kwam Jason halen' antwoord ik zo neutraal mogelijk.
'Hey gaat het wel?'. Mijn moeder komt naast me op bed zitten. Dan barst ik los.

Ik vertel haar alles over de afgelopen weken. Alles.
Ze hoort het hele verhaal zwijgend aan probeert me te troosten. Ze zegt ook dat ze het niet erg vindt dat Jason en ik elkaar leuk vinden, ze is juist blij voor ons.

Omdat ik me zo'n zorgen maak om Jason belt mijn moeder met Rick. En dan krijg ik iets te horen waar ik stiekem al bang voor was.

Jason ligt in het ziekenhuis. Hij is een tijdje buiten bewustzijn geweest, maar ik nu weer wakker.

'Hoe is het gekomen?' Vraag ik aan mijn moeder. Ze kijkt me ernstig aan. 'Rick beweerd dat hij van een ladder is gevallen'.
Maar we weten allebei wel beter.

Mijn moeder brengt me naar het ziekenhuis. Aan de balie vraag ik waar ik moet zijn. Ik ren in één spurt naar Jason's kamer.

Ik zwaai de deur open en slaak een kreetje van blijdschap als ik Jason aantref.

Ik vlieg hem in zijn armen en hou hem zo lang mogelijk vast.

Heel kort hoofdstuk srry😬💗 Het einde komt al in zicht (volgend hoofdstuk of die erna)
Xxx