Born With 27 Lines

★ 1

Chapter 1

Napadilat ako bigla nang maramdamang may basang dumadampi sa aking mukha. My vision is still blurry, adjusting to the sudden light. Nang lumiwanag ang aking paningin ay bumungad sa akin ang isang aso. A golden retriever.

Iniiwas ko ang aking mukha mula sa asong dinidilaan ako. Agad akong napahawak sa aking ulo nang sumakit ito dahil lamang sa aking onting paggalaw. I winced in pain.

"Chooly!Why did you run?!" sigaw ng isang lalaki.

Hingal siyang nakarating sa aking harap at inilayo ang aso. "Chooly, sit!" utos niya rito at tumalima naman agad ito.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata. I still want to sleep. The throbbing pain isn't helping.

Wala akong pakialam kung sino ang aking nasa harap at kung bakit siya nandito.

Muli akong napadilat nang inalog ng lalaki ang aking magkabilang balikat. I groaned.

Bumungad sa akin ang mukha niyang nag-aalala. "Are you okay, miss?" inosente niyang tanong.

I can't find any words to say. Nakatitig lamang ako sa kaniyang mukha. He has white complexion, chinito eyes, at medyo matangos na ilong.

He waved his hand over my eyes. "Can you hear me?"

Tumango na lamang ako. He sighed. "Anong nangyari sa'yo?"

I asked myself back. Ano nga bang nangyari?

Suddenly, memories started flashing back in my mind. My parents. The hospital. The meteor shower.

And Ridge. Tumulo ang mga luha ko sa naalala. The guy became alarmed. "Hey, why are you crying?"

Totoo ba ang lahat ng iyon?

Agad akong napatayo. I need to see him. Kahit ang katawan man lamang niya.

I try to started walking. Hindi ko pinansin ang namamanhid kong katawan. I don't know how I end up sleeping while sitting in a waiting shed. I have no time for questions.

The man in front of me panicked. "Wait. Saan ka pupunta?"

Hindi ko siya pinansin. I need to see Ridge. Ridge. Iyon lamang ang tanging  pumapasok sa isip ko.

The guy kept on blocking my way. Sinamaan ko siya ng tingin.

He just looked at me innocently. "Pupunta kang police station? Ano bang nangyari sa'yo? Gusto mo dalhin kitang ospital?"

Umiling lamang ako sa kaniya. I tried to evade him but he's persistent in blocking my way.

"Saan ka ba pupunta? I'll give you a ride. Mukha kang nanghihina." he said in a concerned tone.

Hindi ako mahina. Kailangan kong maging malakas para kay Ridge.

Sinamaan ko siya ng tingin. Napataas naman siya ng dalawang kamay na tila sumusuko. "Woah!"

Muli akong naglakad ngunit bigla na lamang tumindi ang sakit sa aking ulo. Nahihilo ako. Nandilim ang aking paningin.

May mga naririnig akong ingay at boses ngunit mas nanaig sa akin ang pandidilim ng paligid.

---------

Inilibot ko ang aking paningin matapos magmulat ng mga mata. The environment was new to me.

Ilang beses ba kong gigising sa hindi pamilyar na lugar? I know that this isn't a hospital. The bed is too soft.

Iba ang aura ng kwartong ito. It feels comfortable. Cold blue ang tema nito.