İstila

1.Gün

   Parker, sabah uyandığında kendini daha dinç buldu ve şaşırdı. Peki ya kanser? Hemen ne olmuş diye bakmaya gitti. Kanser hücrelerinin üreyemediğini ve yavaş yavaş azaldığını gördü. Parker bu sonuca çok sevinmişti. Cidden yaptığı ilacın geleceği parlaktı. "Düşünsene Parker!" diyerek kendini daha da gururlandırıyordu. Jessie'yi aradı ve gelmesini söyledi.

   Jessie ne olduğunu merak ederek yola koyuldu. Parker'in laboratuvarına koşar adımlarla gitti. Nefes nefese:

-Ne oldu Parker?

Parker:

-Jessie ilk defa masum birini öldürmeden insanlığa çok yararlı bir ilaç yapmayı başardım. Baksana...

Parker sonuçları Jessie'ye doğru uzattı. Jessie şaşırmış bir durumda:

-Parker! Düşünebiliyor musun? Artık kanser yok!

-Fakat bu daha birinci gün.

-Bence kötüye gitmez.

Parker kısa bir süre düşündükten sonra:

-O kadar da emin olmayalım. Ben hala ilacın yeşil renge dönmesini açıklayacak bir tez çıkarmış değilim Jessie.

Parker devam etti:

-Şu an herşey şansa bağlı. İyiye gittiğine göre bence...

   Ya Parker kötüye giderse. Ya ölürse! Artık umutlarıyla korkuları bir savaş içindeydiler. Korkuları daha ağır basıyordu galiba...