Roumaysa is een 17 jarige meid die heel veel sabr heeft en weet hoe ze moeilijke situaties kan handelen maar kan ze wel deze grote probleem aan?
Is ze wel veilig ?
Kan ze wel terugkeren naar België?
Yemma ik ben thuis!! Riep ik wat ben ik toch blij om me mams terug te zien wil der zo hard knuffelen en kusjes geven! En dat deed ik ook. Maar ze keek me wat verdrietig aan.. Is er iets mama? "Ik wil sebiet met je spreken.. na het avondeten want ben nog even bezig nu. Ik knikte en liep met haar mee naar de keuken om te zien wat ze deed. Ik ben zo nieuwsgierig wat is zo belangrijk dan? Dat ze met mij zo serieus wilt spreke doet ze normaal nooit.. Maar goed ik moet me geen zorgen maken. Ik hielp der in de keuken tot me vader kwam. En ja ik ben only child mijn moeder en vader zijn druk bezig met hun bedrijf dus denk dat het daardoor komt maar beter want ik krijg alles wat ik wil haha maar soms is het saai. Maar gelukkig heb ik Samira ze is net een zus voor me! Na het avondeten ging ik even naar boven om mijn schooltaken te maken iets dat ik niet moet missen. Ik ben een echte studentje ahaha. ... "Roumaysa kom naar beneden nu!" Riep me moeder. Ik hoorde me vader hoesten en wist meteen dat het een serieuze gesprek ging worden. Ze staarden allen naar me er kwam geen 1 woord uit hun mond. "Gaan jullie nog iets zeggen?" "Euh ja maar het is moeilijk lieverd en we weten dat het jou pijn gaat doen en je zal boos worden en .. "Mam zeg het nu!" "We vertrekken morgen naar marokko voor onze eigen veiligheid" Ik keek haar lachend aan "je maakt een grapje toch" "Lieverd we moeten we hebben geen keus en jij moet mee! Ik accepteer geen neen!! .. "Maar waarom morgen?? Je zegt het nu pas ik kan geen afscheid nemen van niemand niet eens Samira?" " Dat is de bedoeling niemand moet weten dat we morgen vertrekken." Ik keek haar aan.. met tranen mijn leven stortte in. "Zeg me aub dat je een grapje maakt!" Riep ik. Ik zag me vader me zielig aankijken en toen wist ik het meteen.. snel liep ik naar boven en stortte ik in op mijn bed. Mijn hart brak in duizenden stukken. Hoe kan dit? Waarom? Er spookten meer dan 100 vragen rond mijn hoofd, vragen die ik nu niet beantwoord kreeg. Ik viel meteen in slaap met zulke rode ogen.
05:42
"Roumaysa sta op we vertrekken binnen 2 uurtjes dus maak je koffer maar snel klaar en kom ontbijten." Hoorde ik mijn moeder zeggen maar ik negeerde haar gewoon, ik stond op. snap het nogsteeds niet Pff.. ik stond op en nam een warme douche ik kleedde me snel om en begon gelijk aan mijn bagage. Ik nam alles mee maar letterlijk alles, ik weet niet eens hoe lang ik daar blijf! Dus deed ik gewoon wat ik wou. Ik was na 1 uur klaar met alles in te pakken en nam het allemaal mee naar beneden. "Sbah lgher Roumaysa" zei me vader. "Sbah lgher" "Ben je nog boos?" Ik wil er niet over beginnen nu, ik wil rustig ontbijten en alles vergeten. "Benti, geloof me maar het is voor onze veiligheid als we hier blijven dan zal het mis gaan!" Ik wou mijn mond open rukken en met 1003729 woorden tegenspreken maar ik dacht weet je wat? Het zijn mijn ouders ze willen me alleen maar beschermen en ze hebben gelijk en het zal moeilijk zijn om dit te verwerken but I need to move on. Ik zag mijn moeder aankomen. "Benti?"Jaa? "Wat heb je allemaal ingepakt want das wel overdreven 3 koffers" ik heb alles meegenomen "das dus niet de bedoeling we willen dat niemand weet dat we vertrekken dus je mag van mij maar 1 koffer meenemen." Ik.. 👀 draaide met me ogen voor dat ik iets verkeerd ging zeggen was zo woedend, safe Isgoed. "Je weet toch dat ik van je hou, we doen dit allemaal alleen maar voor jou!" Danku moeder maar als we aankomen wil ik alles weten maar alles! "Zal ik zeker doen dochter en gaf Roumaysa een kus." Mijn vader kwam tussen ons en knuffelde ons.. het was zo'n emotioneel moment.. ik hou van me ouders maar dit doet pijn.
Even later op de vliegtuig..
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik leunde tegen het raam en keek naar de mooie lichten.. elke lamp heeft een herinnering ik keek goed en dacht aan me vrienden aan Samira.. dan keek ik naar de andere en dacht aan onze wijk en België.. ik ga het echt wel missen. "Excuseer mij?" "Hallo?" Ik keek snel naar links en zag een jonge tussen de 22/23 jaar mij aankijken.. "Euh jaa sorry" hij glimlachte breed en vroeg of ik mijn tas op de grond kon leggen. " Oh ja, tuurlijk en deed het meteen. "Shokrane" en kwam naast me zitten. Ik deed me ogen dicht en dacht na over alles..
