İnanılmaz Olaylar

Evdeki Kadın.

2000 senesiydi sanırım.. üniversiteye hazırlık için bir dersaneye yazılmıştım. okul başlamadan önce, bir hızlandırma programı var; at koşturmaca yani asıl adı! ona gidiyorum.. her allahın günü, sabahın köründe, güneş daha göstermeden yüzünü, güç bela uyanıp, alelacele hazırlanıp, sokağın hemen alt tarafında bulunan otobüs durağına sürükleniyorum. hergün devam ediyor bu çıldırtan ritüel.

annemlerin evde olmadığı bir cumartesi, babaannemle beraber kalıyorum. erkenden yatıyoruz. ertesi gün, karga bokunu yemeden uyanıcam çünkü. tontonum uyandıracak beni, hatta o haliyle kahvaltı hazırlayacak kazık kadar torununa!

ve ertesi gün olur. babaannem, dakik horoz misali tepemdedir: -kalk hadi! beyin olarak uyanığım, ancak gözkapaklarımın üstündeki tır'ları kaldırmak tek sorunum o an. ve dakikalar sonra kendini hala yatakta sanan beden anca kendine gelir. mutfağa yönelen babaannenin ardından gidilir. evdeki uzun koridorun bir ucundan diğer ucuna -ki o en uçta yatak odası ikamet etmekte- şöyle sersemce bir bakılır. sonra eşşek kadar olmuş gözlerle tekrar bakılır!! dilim tutulur. koridorun sonunda, başı tavana değen, upuzun, incecik bir kadın! bana bakmakta.. giysisi bile dün gibi aklımda; siyah, yerlere kadar uzanan tiril tiril bir elbise.. ve inanılmaz derecede güzel, zarif ama o derece tüyleri ürperten bir kadın.

sabahın körü. evde iki kişiyiz. babaannem doksan yaşına merdiven dayamış bir kadıncağız. evimizdeki bu yabancı kadın da kim ?

kadın, usulca yatak odasının kapısından içeri doğru süzülürken ve ben gözlerimi ondan alamazken- ki normalde basardım çığlığı- her şey olup bitince anca kendime gelebildim. ve boğuk, cılız bir sesle: -babaanee, yatak odasında bir kadın var! diyebildim.. sonra, on dakika boyunca odanın her yeri arandı; kesmedi yatağın altına bile baktık. yok yok!?

ve evden çıktığımda, otobüs durağında, otobüste, dersanede, test çözerken, yolda, o günün her anında aklımda o garip kadın vardı. 

Bölümü beğenir misiniz 1 saniyenizi almaz :)