Kendimi, daha dogrusu farkliligimi yedi yasinda fark ettigimde, annemin beni neden doktor doktor gezdirdigini az da olsa anlamistim..
Aile icinde konusulanlardan anladigim tek sey su olmustu: Acaba ozel insanlar cok yasar mi veya kerametlerini saklamamiz mi gerekir? Beni boyle dusuncelere sevk ettiren sey, tabiki olacaklari zaman zaman onceden bilmemdi.
Butun bunlar benim istegim disinda ceryan ediyordu, 16yasima geldigimde bu farkliligimi az da olsa kontrol altina alabilmistim. Ailem bana bu tur olaylarin nasil olabilecegini bilmediklerini ama benim gibi bir cok insanin dunyanin her yerinde yasadiklarini anlatmislar ve ozelikle de eklemislerdi, gorduklerini en yakinlarinin disinda kimseyle paylasma!
Onceleri oyun diye nitelendirdigim bu yetenegimin beni cevremde ozel bir kisi yapmasindan hosnuttum, Insanlarin yuzune bakarak yakin gelecekleriyle ilgili cok dogru bilgiler veriyordum. Bunu yaparken yari uyanik yari uyur bir hal aliyordum. Insanlar yanima yaklastiklari anda cevresinde olusan renkleri gorebiliyordum. Zamanla bu renklere gore o sahsin hakkimdaki dusuncelerini okumaya basladim, Boylece iliskilerim cok guvenilir olmamaya basladi. Insanlarin niyetlerine gore olusan renkler benim guvendigim iliskileriminde sonu oldu. Her gecen gun daha yanliz kaliyor ve icinden cikilmaz bir boslugun icine dusuyordum.
Esimi tanidigmda insanlara olan guvenimi tamamen kaybetmisitim. Bu guveni uc ay icinde tekrar kazanmami saglayan esimle hemen evlendim
Mutlu gecen evliligimizin besinci yilinda beynimi kontrol altina almaya calisarak yetenegimi koreltmeyi az da olsa basarmistim. Dort yasindaki oglum ve esimle bakkal dukkanimizda ki yasamimiza devam ediyorduk, Olay olmadan aylar once oglumun ve esimin cevresinde gormeye basladigim renk kalbimi sizlatmisti. Gittikce soluklasan renkleri goruyor ve hic bir sey yapamiyordum. Uzuntuden kahroluyorum, Gittikce panige kapilmis, bir hayli kilo vermistim, Esimle oglumun yanindan ayrilmiyor, bensiz nefes almalarina bile neredeyse izin vermiyordum.
Bu durumdan cok sikilan esim arkadaslarimla konusarak beni uyarmalarini istemisti. ailem ve arkadaslarim bana bunlari anlatarak neden boyle bir sacmalik yaptigimi sordular.
Onlara aglayarak gorduklerimi anlatsam da bana inanmadilar ve aklimi basima almami istediler. Yoksa yuvamin dagilacagini soylediler. Bu konusmanin ustunden bir hafta gecmistiki beni markette birakarak bayram alisverisine cikan esimle oglumu trafik kazasinda kaybettim.
Hayati, yasayan bi rolu seklinde devam ediyor, Ailesini kaybeden bir cok kisi oldugunu biliyorum ama oleceklerini bilerek buna engeleyememin acisini yasayan kac kisi var benim gibi?
Hala devam eden bu farkli ozelligim odul mu yoksa cezami karari siz verin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İnanılmaz Olaylar
Cerita PendekÇoğu yaşanmış olan, garip ilginç ve ürkütücü hikayeler. Çabuk korkan okumasın.
