Bizim Molekül

B.M 11

◻ işareti koyduğum yerden sonra medyadaki şarkıyla okuyabilirsiniz .

Meral kender-Her şey sensin

Duyduklarım doğru muydu ?Hayır, hayır bu ,bu sadece bir şaka olmalıydı.Asla gerçek olmaması gereken bir şaka."N-Ne d-diyorsun s-sen Deniz "dedim titrek bir sesle .Eğer bu bir şaka ise gerçekten hiçmi hiç komik değildi."Melisa okulun yakınındaki hastanedeyiz çabuk gel " Telefon elimden kayıp giderken kocaman bir boşluğa baktım.Böyle olmamalıydı .Hiçbir aşk böyle bitmemeliydi .Bu haksızlıktı. "Baba!"diye bağırdım titrek ve bir o kadar da yüksek bir sesle .Değil aşağı inmeye bu şekilde adım dahi atamazdım."Melisa !"diyerek endişeyle kapıyı açtı annem ve babam ."Benim ,benim hemen hastaneye gitmem lazım"dedim yanımda duran masadan destek alarak ."Sen iyi misin Melsia ?Ne hastanesi ?" ayağa kalktım.Neden bu kadar çok soru soruyorlardı."Ben iyiyim yani kötüyüm.Yani iyiyim de kötüyüm.Off baba !Arkadaşım ameliyata alınmış onu görmem lazım"
Babam benim koluna girerek kapıya doğru yürümeye başladı.Keşke ,Keşke Aslı 'yı tek bırakmasaydım.Nasıl arkadaşlardık biz ?Böyle zamanda onun yanında olmamız gerekmiyor muydu ?Gerçek dost dediğin kötü günde belli olurdu ama biz .Biz onun yanında olmamıştık ki ?Ona bağırmıştık .Ona kızmıştık.Güneş ona vurmuştu bile .Babam arabanın kapısını açınca hiç beklemeden arabaya bindim.Bir an önce kardeşimin yanında olmam lazımdı. Tabi ona hangi yüzle bakacağımı bilmiyordum ."Arkadaşına ne olmuş" beynimi daldığı siyah hayallerden ayırıp babama baktım."İntihar etmiş" dedim fısıldayarak."Ailesel sorunlar mı?"Ne diyecektim şimdi.Arkadaşım birine platonik aşık olmuş sonrada onunla birlikte olduktan sonra pişman olup intihar etmiş.Ne diyordum ben ?Belki de tecavüz etmişti Berke onu ."Evet "diyerek yalan söyledim.Araba durduğunda titrek bir şekilde kapısını bile kapatmaya yeltenmediğim arabadan indim.Koşarak danışmanın önünde durdum."A-_Aslı Y-Yılmaz.İntihar sonucu buraya kaldırılmış."Kadın elindeki kâğıtları karıştırmaya başladı
.Hadi ama !Biraz hızlı ol."Acele eder misin!"diye benden bilmem kaç yaş büyük olan kadına sen diye hitabe edip saygısızlık ettim.Peki umrumdamıydı.Tabiki hayır!"3 numaralı yoğun bakımda" koşarak koridorları aştım ve yoğun bakımın önünde durdum.Herkes buradaydı. Güneş,Bengü,Açelya,Deniz ,Ve bir kadın.Evet ,sandalyede oturan ,başına taktığı çemberi dağılmış,gözleri kıpkırmızı bir kadın oturuyordu .Onu daha önce hiç görmemiştim ama muhtemelen Aslı 'nın annesi olmalıydı.Kim bilir yüreği ne kadar yanıyordur.Bizim acımız onun acısının yanında toz tanesi bile olamazdı.Gözlerinden yaşlar akan Bengü gelip bana sarıldığında bende sıkıca ona sarıldım.Gözlerim dolarken burnumu çektim.O bunları haketmiyordu.O sadece aşık olmuştu ama bunları haketmiyordu."İyi olacak"dedim ,dediğim cümleden ben bile tereddüt ederken ."Nasıl?"dedim sonrasında."Nasıl intihar etmiş"Kısa bir sessizlik oluştu.Hıçkırıklar içinde zor da olsa konuşmaya başladı Bengü.
"Kendini inşattan atmış.Eve giderken de Açelya görmüş onu "diyip tekrar ağlamaya başladı.Kendisini inşaatan mı atmıştı.Ama aşk böyle birşey değildi ki .Aşk öldürmezdi ,aşk yaşatırdı.Aşk ağlatmazdı,güldürürdü. Aşk yara açmazdı,yaraları kapatırdı.
Bengü benden ayrıldıktan sonra onu tutup sandalyeye otutturdum.Sonra bakışlarımı Açelya 'ya çevirdim. Duvarın önünde diz çökmüş ellerini başının arasına almış ciğeri koparcasına ağlıyordu.Onun yanına gidip sımsıkı sarıldım ona .Onun ağlmasını durdurmak için sarılmıştım ona ,ama ona sarılınca bende ağlamaya başladım.O da bana sarıldı.
"O ,O ç-çok k-kötüydü Melisa"diyerek daha da sıkı sarıldı.Gözlerini kapattım.Olanlaların yarısı bizim suçumuzdu .Biz nasıl dostlardık böyle.Onun yanında olmak yerine bizde onu aşağılamıştık.Allah bizi kahretsin !Teselli etmek istiyordum burada ağlayan herkesi.Ama ben kendim bile daha Aslı 'nın iyi olacağına inanıyordum ki.Ne diyecektim?"Allah herkesi sınarmış. Bizi de dostumuzla sınadı.Ama geçecek.Bu kötü günler geçecek." dedim Açelya'nın saçlarını okşayarak.
"Geçer dimi ?"dedi burnunu çekerek .
"Geçer"dedim kendimden emin bir şekilde .İnşallah geçer.
⭐
Sandalyede oturmuş yoğun bakım kapısına bakıyordum.Ben geleli iki saat olmuş ama doktorlardan hala çıt çıkmamıştı.Babam ise az önce eve gitmişti.Benimle kalmak istediğini söylese de iyi olduğumu ve dinlenmesi için eve gitmesinde ısrar etmiştim.Sorunlarımın ailemi etkilemesini istemiyordum.Herkes perişan haldeydi.Pişman görünüyordular .Bende pişmandım.
◻