"Geeel hayalleriim, geeel eski günlerim" derken yeniden kendime geldim. Ramazan gelmisti sanirim. Ve yine uyumuyordum. O saatler arasinda bi afalladim. Bir davul sesiyle irkilmistim. Bu arada ben davul sesinden cok korkardim. Zaten hepimizin en korktugu seyler davul ve hayalet degil midir? Tabi cocukkendi bunlar. Buyudum ama hala böyle tabi. Mesela önceleri seni hic aramazdim. Hic neredesin diye bakmazdım. Cunku biliyordum tam kalbimin burasinda olduğunu. Neyse yine saçmalıyorum. Gozlerimin siskinligi inmisti derken yeniden sisti. Gece saat 4 ve hala gözlerimle boğuşuyorum. Biraz cikip dolassam mi? Hic olmadigimiz yerlere mi gitsem? Veya bir sahil. Ben denizden de korkardim oysa ki. Bu aralar cok dinimle barisigim. Orucumu hergunde tutuyorum. Tabi hicbisey yiyemedigimden cok rahatim bu konuda. Sadece sigaramin ve bir duble daha rakimin özlemini çekiyorum bu aralar. Örtü ile yatamiyorum. Sımsıkı şekilde battaniyeme sariliyorum. Ter içinde kaliyorum tabi. Sonra battaniyeyi ustumden salarken üşüyorumda. Titriyorum sensizlikle. Sayiklamalarim dinmiyor. Karanlik icinde gözyaşlarım akıyor. Ve hala gelmek ve gitmek arasinda kalmıştım. Geldigim kadar gidiyorum, gittigim kadarda geliyorum. Sanirim dinmicek acılar..
