Sessiz ve soluksuz bir gecenin başlangıçlarıydı belki bu gecenin durgunluğu. Hiçbir soluk sesi bile çıkmıyordu. Sanırım herkes yine uyumuş acı dolu hallerimle yine bir kenardayım. Kırmaktan sakınıyordum aslında onu. Hatta arada benliğimden çıkıyordum o üzülmesin diye. Zaman zaman yapmacıklıklarımda oluyordu. Belki yapmacıktım ama onun üzülmemesi benim tebessümümle birleştiğinde çok iyi bir ikili olurduk. Kırmaktan sakındığın insanlar seni yapmacık bulurdu anına göre. Ama insan anına göre de değişme yapması da gerekirdi bence. Susuyorum. Bugün de acı dolu suskunluğumla başbaşa ter içindeyim. Ince örtüler yerine yine yorganı tercih ediyorum. Şimdi nerden buraya geldim diyorum kendi kendime. Onu kırmamak için sakındığım da yapmacık oluyormustum. Ona gore oyleydi. Oysa ki acı dolu suskunluğumu başkasına vermiyim diyeydi bu. Yine koynum da anılarım. Yapmacık dediğin adam şu an tek başına çırpıniyor. Zamani geldiğinde olecek olan ben oldugumdan sanırım yalniz ölmeyi bekliyordum..
