Ya her şeyi anladım. Tamam. Zaten hiç yokmuşsun ki. Cidden hiç varlığımı hissettin mi? Ya da şöyle söyleyeyim beni hiç gördün mü? Normal yüzdeki gözden bahsetmiyorum. Gerçekten yürekten beni hiç gördün mü? Senin cevaplaman uzun sürer. Seni beklemek falan da var şimdi. Ama benim o kadar vaktim yok. Yazıp bitirmek ve bitmek istiyorum...
Ama yapacak çok işim var. Bunun için bitmesi uzun sürecektir. Ama seni bekleyecek kadar uzun değil...
Dediğim gibi '' hiç gelmedin ki''. Ya sen zaten hiç yoktun ki. Olsaydın gitmezdin. Sevdiğini söylemiştin. Ama seven gitmez ki. Ben gitmem mesela. Ben böyle biliyorum sevgiyi. Belli ki sen bilmiyorsun. Çünkü gidiyorsun. Eline geçen her fırsatta gidiyorsun işte. Ben buna; değer, sevgi, varlık diyemem. Denmez zaten. Sevgi bir otobüs gibidir. Zira biri yarı yolda bırakır. Ya da son durağa kadar götürür. İşte senin sevgin de o yarı yolda bırakan otobüs gibi. Yarım bırakıp gidiyorsun. Yapma bunu. Gideceksen hiç gelme. Gelme işte. Gelme...
Gelme diyemiyorum sana yüzüne karşı. Git de diyemiyorum. Çünkü ben seviyorum. Sevginin ne kadar güzel bir durum olduğunu ben biliyorum. O değilde her gittiğinde üzülüyorum falan ama sağ olsunlar beni yalnız bırakmıyorlar. Ben şimdi sana gösterdiğim sevgiyi, değeri onlara verseydim. Acaba onlar da gider miydi?
Cevabını ben vereyim. Çok iyi tanıdım onları. Gitmezler. Neden biliyor musun? Çünkü onlar da sadece sevgiye muhtaçlar. Ama bilsinler ki seviyorum hepsini. Sana gösterdiğim sevgiden daha fazla seviyorum onları. Çünkü onlar her zaman varlar. Ve hiç yarım bırakıp gitmediler. Gitmezler de. Çünkü ''onlar son durağa giden otobüslerden...''
