Geriye Kalanlar

✴2. bölüm✴

Buray : sahiden

3 Ay Önceden Devam

Hala olayın şokundaydım ve tepemde Derin'in konuştuklarını duymuyordum. Aslında Toprakla aynı sınıfta olacağımı duyduğumdan beri kendimi devre dışı bırakmıştım şuan kendimi sadece onun gözlerine kilitlemiştim. Tabi ki bu da uzun sürmedi ve kalktı banktan. İşte ozaman devre içi olabildim. Ve o an farkettim ki Derin sabahtan beri bana sesleniyormuş.

"Kayla iyi misin? Yani sabahtan beri seni dürtüyorum. Kayla!" evet sonunda duyduklarımı algılayabildim.
"Hım, birşey mi dedin?" sonunda cevap vermem onu rahatlatmıştı fakat pek tatmin etmemişti.

( şarkıyı burada kesinlikle açın efso oluyor.😭 )
" Bak Kayla beni dinle tamam anladım mutlusun onunla aynı sınıfta olduğun için , seni anlıyorum ama bu olmaz böyle bak aşkına saygım çok büyük yani dile kolay beş yıl fakat yaşamaya kolay değil. Yapma ,üzgünüm kırıcı olucam ama, o seni tanımıyor varlığından haberi bile yok ,yoksun onun için. Değer mi bu küçük kalbinde ona kocaman bir yer açıp o seni her görmezden geldiğinde o kaca boşluğa tuz basmak? Ha arkadaşım değer mi? Senle beraber, senin kadar olmasada, benimde yandı canım beş yıl, 0en çok ben isterim mutlu olmanı ama olmaz biliyorum ki bunun sonunda yine sen üzüleceksin, yine sen ağlayacaksın... Yapma, yapma arkadaşım."
Hiçbir şey diyemedim o konuştuğunda. Çünkü biliyordum haklı olduğunu daha doğrusu beynim biliyordu ama kalbim anlamamak için direniyordu.
Sonunda bir şey diyebildim buruk kalbim ve bir okadar buruk sesimle.

"Şey ben bir tuvalete gidip gelicem bekleme beni. " ve hemen koşar adımlarla yukarı çıktım. Gördüğüm ilk kızlar tuvaletine girdim, hemen ardımdan kapıyı kilitledim ve kapının arkasına çöktüm. Sessiz sessiz ağladım gerçi ben hep sessiz ağlardım. Sonuçta kendimi toparlayıp devam etmeli ve kimseye hiçbir şey belli etmemeliydim. Zaten benim içimdeki yangını yanlız Doğa görürdü. O konuştuğunda tek kelime edemezdim bu konu hakkında çünkü daima olaylara dışardan bakanlar o olayı yaşayanlara göre daha objektiftir.

Ağlamalarım şiddetlenirken karşı duvardaki aynadan yansımamı gördüm fakat yansımam demeye bin şahit isterdi, orada gördüğüm tek şey çaresizlikti. Buram buram çaresizlikti. Arkadaşının söylediği her şeyin doğru olduğunu bilip kalbine söz geçiremeyen ' lütfen kalbim acıma' dese bile onu dinlemeyip acımaya devam eden kalbine boyun eğen çaresiz, sessiz sessiz ağlayan eğer bağırarak ağlarsa boğulmaktan korkan aciz bir kız vardı orada.

Daha fazla durmadım, duramadım. Elimi, yüzümü yıkayıp koşarak aşağı indim. Derse girmeyecektim kalp ağrımı dindiremeden kendi yaralarımın üstünü örtmeden derse gidemezdim. Okuldan dışarı çıktım, koştum sadece koştum. Daha sonra vardım ayaklarımın ilk defa kalbimle doğru orantılı olarak beni götürdüğü yere.
Burası benim benliğim, benim kendimi maskeleme gereği duymadığım , bencillik yapabileceğim sahiplene bileceğim tek yer, burası benim ruhum.
Benim uçurumum.
Dertlerimi anlattığım, saatlerce iyot kokusuyla yosun kokusunun birleşimini içime çektiğim, uçurumum.
Evet buradaydım. Ne zaman üzülsem hep buraya gelirdim. Derdimi denize toprağa anlatır giderdim. Ama bu sefer anlatacak derdim yoktu sadece bazı şeyleri yine beynim kavramış kalbim anlasa bile aptal ayağına yatmıştı. Kalbim beni hep zora sokuyordu.
Ağladım ama sessiz değil bağıra bağıra, hıçkıra hıçkıra tüm acımı kusarcasına....
Olamazdı o beni sevemezdi, beynim bunu tereddüt etmeden kabul ediyordu fakat kalbim hâlâ aptal aptal hayaller kuruyordu. Ağlamam gittikçe şiddetlendi biraz daha ağlasaydım ses tellerim kısılacaktı fakat bu olmadı daha tuhaf birşey oldu bir araba sesi duydum arkamdan ama dönüp bakmadım sadece tekrar sessiz sessiz ağladım. Daha sonra arabadan kapı kapanma sesi geldi ama yine bakmadım beni ilgilendirmezdi ta ki omuzumda bir el hissedene kadar. Ürkerek başımı yukarı kaldırdım ve gördüğüm görüntü ile ufak çaplı bir şok yaşadım. Tamam, itraf ediyorum dondum kaldım bu... Bu oydu.😲😲😲😲