Geriye Kalanlar

✴5. bölüm✴

# lake of tears -to blossom blue #

Güne içimdeki intikam ateşi ile uyandığım için daha dinç başladım. Dünden beri intikam planı kuruyordum fakat bu hazmedememişlik kanıma dokunuyor, düşünmemi engelliyordu.

Sabah erkenden kalkmış hazırlanmıştım. Doğayla dün konuşurken okula gitmeyip dinlenmem gerektiğini söylemişti fakat ben bugün o okula gidecek ve Toprağa sevinmesi için bir sebep daha vermeyecektim.

Aynanın karşısında kendime son kez bakmış çantamı omzuma almış tam odadan çıkacaktım ki annem kızgın yüzüyle odaya daldı. Hesap soran gözlerini üzerime dikti.

--- Dün gece neredeydin baban sorup duruyordu zaten abin fırsatını kolluyor babana seni kötülemek için ablan desen çıktı gitti arkadaşına, baban da sataşacak kimse bulamayınca bana sataştı. Bütün gece dilini çektim, yok kızın şöyle, yok kızın böyle, anasının kızı... ooo daha neler neler, kafa kalmadı bende.

Sinirlerim iyice tepeme çıkmıştı. Zaten sinirliydim bir de annemin sözleri beni delirtti çok beni umursuyorlar(!).

--- Birincisi benim ne babam ne abim var. O baban dediğin erkek soyu ÜVEY baba tamam mı benim bir tane babam vardı o da öldü senin zevkin için evlendiğin birini baba olarak kabul etmem ayrıca o abi dediğin şerefsizin bu hayatta bir kez olsun abiliğini görmedim hep zarar ziyandı o benim etimi çiğ çiğ yer be sen ona kardeş mi diyorsun? Hahh. O benim sadece biyolojik abim başkada bir halt olamaz benim için. Zaten sırf bu yüzden dna mı yeniden şekillendirtebilirim.

Sözlerimi bitirir bitirmez kendimi hemen odadan dışarı attım. Ve aynı dakikalarda evden ayrıldım. Beni düşünüyormüş gibi yapmalarından nefret ediyorum. Hep böyle yapıyorlar. Merak etmişler kimin umrundayım ki.

Annem babam öldükten sonra o adamla evlendi, o biyolojik abimse, ondan nefret ediyorum, hayatımda bize abilik yaptığını görmedim tek sorun bu değil ayrıca o pisliğin sapık olduğunu düşünüyorum fakat anneme bunu söylesem tokatı yer odamda otururum. Aile olmayan bireyler birleşimi çatımızın altında bir tek ablamı seviyor, bir tek onu ailem olarak kabul ediyorum zaten onun içinde öyle. Bu çatı onla güzel onsuz katlanılmaz bir hapishane benim için. Aklıma dün eve gelmediği gelmişti bu yüzden onu aramaya karar verip hemen telefonuma sarıldım. Telefon çaldı, çaldı, çaldı... Fakat ablam telefonu açmadı. Kaşlarımı çatarak telefonumu çantama attım.

Yolda yürürken düşünüyordum 'bu iğrenç oyunun içinde benim ne işim var' diye. Neden bunlar başıma geliyor? Neden tek düşüncem sevgilimle tartışırken bana görüldü atması değil ki? Ben temiz duygularımla oynanacak ne yaptım ki? Bu ihanetin neden baş rolünü oynuyorum? Neden hep acı çekiyorum? Neden gülüşlerim bile acı ki? Neden unutamıyorum? Nedenler neden bitmiyor?

❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

Düşüncelerimle boğuşurken okula kadar gelmiştim. Fakat hayatımda ilk defa okula gelirken yüreğimde kor taşımıyor yüreğimin kendisi kor oluyor beni yakıyordu. Okulun her bir taşı bana sanki bitmeyecek bir azap veriyordu. Bitmiyordu, bir türlü hazmedemiyordum. Dayanamıyordum beni böyle kullanmasını, benimle oynamasını, halbuki ne kadar sevmiştim, neler yapardım onun için. Dört yıl dile kolay... Ne çok sevmiştim, gündüzü biter geceleri rüyalarımda başlardı. Bitmezdi ona olan sevgim, hep onu düşünürdüm. Beni hiç sevmediğini bilemezdim ki, içimde hep bir yara taşıyacağımı hiç bilemezdim, hele benimle oynayıp benden ayrıldıktan sonra üstüme kordan bir gömlek giyip alev alev yanacağımı hiç hiç bilmezdim.

Telaşsız adımlarımı okuluma yönlendirdim. Ruhum gibi adımlarımda bitik ve yorgundu. Dün Doğayla konuşmak bana iyi gelmişti fakat telefonu kapattıktan sonra her ne kadar intikam alacağım desem bile içimdeki nedensiz ateş sönmemişti ancak tek bir şeyden eminim ki bu yaşadığım aşk acısı değil. Evet onu sevdim çok sevdim ama aşık olmadım. Ve şimdi ise ondan ölesiye nefret edeceğim.