Mula ng araw na tinanong ko si Damon at di siya sumagot at nginitian lang ako ng hinayupak ay di na kami muling nagkita.
Well, may 4 na araw pa ko sa lugar na to. So I don't mind searching for answers. I can't sleep because I've been thinking about that memory or if it is even a memory.
"Rei." tawag ko sa pinsang kong tawa ng tawa habang nanonood ng showtime.
"Bakit?" sagot niya na nasa TV parin ang tingin.
"San nakatira si Damon?" biglang harap naman si Rei sakin. Nagtataka at parang gulat na gulat that I asked.
"Don't be stupid. Di ko siya gusto. May tatanong lang ako sa kanya." tumango naman siya. If I know natatakot siya because she knows that I can easily grab Damon attention away from her. Well, I'm pretty.
"Dyan sa may kanto. Yung unang bahay na kulay puti yung gate." buti nalang malapit lang. Init init sa labas.
Di na ko nagdalawang isip at umalis na ko. I need to see him. I am very curious right know. And this is bad. Curiousity can kill you nga daw diba? Ayoko pa mamatay.
Nakita ko na ang bahay nila Damon. I am standing in front of their massive white gate. Wow, he's rich. I mean, his family is.
I rang the doorbell three times. Then may lumabas na kasamabay. "Sino po sila?"
"I'm Sho. Damon knows me. Ask him." pero bigla nalang niyang binuksan yung pintuan.
"Ay Ma'am Sho pasok po kayo. Long time no see po." Okay, that's weird. Ngayon ko lang nakita tong babae na to.
"Thank you and sorry but have we met before?" bigla naman nagbago ang istura niya. Mula sa masaya mukha siyang palakang nahuli sa akto.
"A-ay Ma'am hehe sorry po. Hi-hindi po, di pa po." sabi niya habang nakayuko. Well, baka maraming dinadalang babae yung ungas na Damon na yon dito kaya pati kasambahay nalilito na.
Tumango nalang ako at nilead na niya ang way. This house looks familiar. Parang alam ko na kahit di ako ihatid nitong kasambahay na to. Well, that's odd but okay let's stop stressing my mind.
"Sir Damon, may bisita po kayo." tawag sa atensyon ni ate sa amo niyang naglalaro ng NBA 2k18. Hininto naman niya ang paglalaro niya at tumingin sa direksyon ko.
"Sige manang. Iwan niyo na po kami." tumango naman siya at umalis na. "Upo ka." aya ni Damon sakin, so I sit.
"Hi." I awkwardly said. Okay, I don't know why I am acting this way but shet lang ang awkward talaga.
"Ah hi. Why do you want to see me?" okay, di ko pala to pinaghandaan. But, it's fine I am pretty I can do this.
"Ah ano kasi, the last time we were in the park, ahm I uh asked you if I know you." Yeah remember that part na ngumiti ka lang sakin as an answer. I mentally rolled my eyes. "You know the know you that is deeper know you not the know you just know you, you know." kumunot naman ang noo niya. Well, freaking shit. Ano ba ang pinagsasabi ko??
"Okay, that's confusing." he said while smiling. Gwapo naman pala si kuya oh. Stop thinking about him that way, Sho! Concentrate!
"Ha-ha. I mean ano kasi it feels like I know you before. I mean somewhere. I can't figure out why but I can't stop thinking about it. And you know curiosity can kill you and I don't want that." he laughed for a second then sighed. Shet, nagmumukha na ba kong tanga?
"Hoy. Sumagot ka no. Di ko na tatanggapin ang ngiti ngiti." napatawa ulit siya. Kulang sa saya yata buhay nito, napakababaw ng kaligayahan.
"I understand that you are curious right know and you don't want to die but I think that it is not right if you will know the truth from me." napakunot naman ang noo ko.
Truth? Ano bang pinagsasabi nito? Napakasimple ng tanong ko pa right right pa siya.
"Hoy Damon. Kilala ba kita o hindi yun lang tanong ko no. I don't care about what is right and wrong or chenes."
"Call your Mom, Sho. I want you to know the truth so much but now is not the time. Umuwi ka na." simple lang niyang sabi.
Hay, kaartehan naman ng lalaki na to. Pwede ko namang tawagan nanay ko dito sa bahay nila. Maganda pa naman dito, masarap magstay.
"Fine. I'll come back later. Sumagot ka na ng maayos mamaya ha." tumango lang siya at ngumiti.
Hinatid niya na ko sa gate ng bahay nila. Pero bago pa ako malakalabas may naalala na naman ako.
"Alis ka na talaga?" a guy said.
"Oo nga. Gabi na oh. Ikaw naman kasi ang dumalaw sakin don." sabi ko.
"Yeah. I know na mamimiss mo na naman ako kaagad." napairap naman ako sa sinabi niya.
"Wag na nga. Ang epal mo palagi. Damon-yo ka talaga." tumawa naman siya. Ang ganda talaga ng mata ng lalaking to.
"Joke lang. Sige na nga, baka gabihin ka pa. Pagalitan pa ko ni Tita. Clingy mo kasi eh." sinapak ko naman siya.
"Kapal mo talaga, hayop ka!" hinila naman niya ang kamay ko para tumigil sa pagsapak sa kanya at niyakap ako. "Mamimiss kita."
"Mamimiss din kita." sabi ko sa mahinang boses. Pabebe ba kung ganon.
Hinalikan naman niya ang tuktok ng ulo ko. Hanggang balikat lang niya ako. Sobrang tangkad kasi ng lalaki ng to. Or sobrang liit ko lang kasi.
"Bitiw na. Alis na ko." binitiwan niya ako pero hawak pa rin niya ang mga kamay ko.
"Okay, drive safely."
"Sho! Okay ka lang ba?" bumalik na ko sa realidad. Nakita ko na nasa bisig na ko ni Damon at nakita ko ang pagaalala sa mga mata niya. His eyes are so easy to read. They are so expressive.
Nang natauhan na ko ay bigla akong tumayo. Nahihilo ako pero kaya ko namang tumayo.
"I am okay." pero parang di siya napanatag.
"You should not come here, Sho. Baka may mangyari pa ulit sayo." tinignan ko si Damon ng mabuti. His eyes are so familiar now. Like I've seen it before.
"Hey. Nakikinig ka ba sakin?" Damon ask.
"Ye-yeah. Thank you. Alis na ko." di ko na siya hinintay sumagoy at umalis na ko don.
Who the hell are you, Damon?
