Işıklar sönsün bir anda.
İnsanlar ölsün tenha sokaklarda.
Balıklar karaya vursun azgın sularda.
Dünya yok olsun mutsuzluk duygusuyla.
Duygular önemsenir mi o an ?
Şiirler dillenir mi kağıtlardan dökülürcesine ?
Tuvaller renklerini akıtır mı hiç olmak uğruna ?
Bulutlar yağmur yağdırır mı yangını söndürmek için ?
Çocuk sesleri kesilir mi sokaklardan savaşları duyurmak için ?
Kimi içine kabul eder o zaman bu toprak.
Kimi barındırır mavi semasında gökyüzü.
İşte o an renkler solup arafa sızdırır kendini.
İşte o an hiç olmayan mutluluk bile,
Var olmuş gibi kayıp gider benliğinden bir yıldız misali.
