Μανιασμένοι Άνεμοι #BAG

Έχω κινητό μαζί μου!

Ακούω δύο οικείες φωνές στα αυτιά μου. Η Μαρία και η Ιωάννα. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω τις θολές μορφές τους. Βλεφαρίζω μερικές φορές για να διώξω τα δάκρυα που εμποδίζουν την όρασή μου.

Μελίνα: Τι έγινε;

Μαρία: Έπαθες κρίση πανικού. Και σε μεταφέραμε εδώ.

Μα γιατί; Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τον Νίκο. Είναι νευρικός και το βλέμμα του φοβισμένο και λίγο αγχωμένο. 

Μα τι να τον κάνει άραγε να φοβάται;

Συζητάει έντονα με τον κολλητό του, Κώστα. Σε μια στιγμή γυρίζει προς το μέρος μου. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του συναντάει το θολό δικό μου. Κοιταζόμαστε καθώς μου χαρίζει ένα βεβιασμένο χαμόγελο. 

Του ανταποδίδω και εγώ και προσπαθώ να σηκωθώ από το σκληρό δάπεδο στο οποίο είμαι ξαπλωμένη. Αισθάνομαι μία ζαλάδα και πέφτω πάλι πίσω

Μαρία: Είσαι καλά;

Μελίνα: Ναι.... Μια ζαλάδα ήτανε μόνο.

Ιωάννα: Ξεκουράσου. Δεν ήτανε και λίγο αυτό που ζήσαμε.

Τότε μπερδεμένες εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου. Φασαρία.... Θα σπάσει το κεφάλι μου. Σταμάτησα να σκέφτομαι και ρώτησα ανήσυχα τα κορίτσια.

Μελίνα: Ο οδηγός είχε όπλο, εσείς είστε καλά και ο Νίκος;!

Νίκος: Όπως είδες είμαι καλά.

Αναπηδώ και κοιτάω πίσω μου.

Ιωάννα: Εμείς.... έχουμε ξεχάσει κάτι και πρέπει να φύγουμε επειγόντως.

Αρπάζει το χέρι της Μαρίας και τρέχουν μακριά μας. Δεν δίνω σημασία στην γελοία δικαιολογία που είπε και κοιτάζω τον Νίκο.

Νίκος: Τι έπαθες;

Με ρώτησε και με κοίταξε εξεταστικά.

Μελίνα: Τίποτα, τίποτα. Όλα μια χαρά!

Είπα και σηκώθηκα γρήγορα από κάτω, με αρκετή δυσκολία, που φρόντισα να καλύψω.

Μελίνα: Εσύ είσαι καλά;

Νίκος: Μμμμ, ναι.

Μου είπε φεύγοντας από εδώ. Μα γιατί είναι τόσο μυστήριος; Αναρωτήθηκα.

Ήθελε όντως να μάθει αν είμαι καλά; ενδιαφέρθηκε;

Μια βραχνή, δυνατή φωνή ακούστηκε. Α, ο κύριος Λευτέρης, ο διευθυντής μας! Μόνο αυτός είναι μαζί μας και αυτός δεν ξέρει Αγγλικά!!! Μα είναι δυνατόν να πας στο Λονδίνο και να μην ξέρεις Αγγλικά! Ούτε λέξη!!!

Αλλά εκείνος είναι τόσο πεισματάρης που ποτέ δεν παραδέχεται ότι κάνει λάθος. Κοντούλης, ξανθός με μουσάκι και ανοιχτόχρωμα μάτια, μελί. Τα γυαλιά ηλίου που φοράει πάντα ολοκληρώνουν την εμφάνισή του.

Εκείνος λέει ότι τα φοράει γιατί τον ενοχλεί ο ήλιος. Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα φοράει για να δείχνει πιο σοβαρός... Γιατί με τα γυαλιά μυωπίας του φαίνεται πολύ αστείος.... Φυσάει στο τεράστιο μεγάφωνο που κρατάει. Μα τι προσπαθεί να κάνει; Να το καθαρίσει;

Λευτέρης Είναι χαλασμένο!

Νίκος: Όχι κύριε, απλώς το κρατάτε ανάποδα!

Λέει ο Νίκος που είναι δίπλα του και το γυρίζει σωστά, όλη η τάξη χαχανίζει γύρω τους. Ο κύριος Λευτέρης ελαφρώς νευριασμένος κοιτάει προς το μέρος του Νίκου, που έχει πάρει ένα ειρωνικό ύφος. Όπως καταλαβαίνετε δεν συμπαθιούνται και πολύ.

Βασικά βρίσκονται σε έναν διαρκή πόλεμο, έτσι χωρίς λόγο. Εγώ πάλι αντιθέτως έχω καλή σχέση μαζί του..

Λευτέρης: Λοιπόν, αφού αυτή η αναστάτωση ξεπεράστηκε πρέπει να οργανωθούμε. Ας σηκώσουν το χέρι τους όσοι έχουν χρήματα, τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο που  μπορεί να μας φανεί χρήσιμο.

Κοίταξα γύρω μου αλλά μόνο το δικό μου χέρι έχει σηκωθεί. Τα μάτια όλων έχουν προσγειωθεί πάνω μου.

Μελίνα; Εμ, έχω καταφέρει να σώσω ένα σακιδιάκι.

Λευτέρης  Με ένα σακιδιάκι δεν σωζόμαστε .

Είπε ξεφυσώντας.

Μελίνα: Έχω κινητό μαζί μου!

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ο διευθυντής γούρλωσε τα μάτια του.

Κριστιάνα Πάλλη