Μανιασμένοι Άνεμοι #BAG

Άσε με!

Τρέχουν όλοι δίπλα στην Μαρία, ενώ εγώ κοκαλώσει στην θέση μου. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Λευτέρης: Γρήγορα, σήκωσε την από τον δρόμο.

Την σηκώνουν με δυσκολία και τη μετακινούν λίγο πιο αριστερά. Ο κύριος Λευτέρης παίρνει το κινητό μου από την τσάντα του και μου το δίνει.

Λευτέρης: Πάρε ένα ασθενοφόρο. Δεν μπορούμε να την αφήσουμε σε αυτή την κατάσταση..

Είπε σε εμένα σκεπτικός, φαινόταν σαν να ήθελε να επιβάλει στον εαυτό του να δεχτεί την απόφαση αυτή. Όπως κάνουμε πάντα όταν ξέρουμε ότι κάτι είναι απαραίτητο να γίνει αλλά εξακολουθούμε να μην θέλουμε αυτό να γίνει.

Μελίνα: Και που να τους πω να έρθουν; Και πιο είναι το νούμερο; και...

Οι ερωτήσεις μου τους κατακλύζουν, με τον ίδιο τρόπο που οι σταγόνες της βροχής πέφτουν με δύναμη στο έδαφος γύρω μας. Το άγχος μου έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του και πρέπει να προσπαθήσω να το ελέγξω πριν πάθω κρίση ξανά. Ο Λευτέρης με κοιτάει όλη αυτή την ώρα παραξενεμένος.

Εκείνη την στιγμή βλέπω τον Νίκο που έρχεται δίπλα μου. Μου αρπάζει το κινητό μέσα από τα χέρια μου.

Νίκος: Ως εδώ ήταν! Θα πάρω την αστυνομία.

Λευτέρης: Δεν θα τολμήσεις!

Νίκος: Ναι; Και ποιος θα με εμποδίσει;

Λευτέρης: Εγώ!

Νίκος: Η Μαρία χρειάζεται επειγόντως βοήθεια και όχι μόνο ιατρική. Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με εσάς.

Βλέπω όλους τους συμμαθητές μου να έχουν καθίσει γύρω από την Μαρία. Προσπαθούν να την συνεφέρουν ενώ η βροχή συνεχίζει να μας χτυπάει δυνατά. Κάνω στην άκρη παγωμένη. Δεν ξέρω πια από τι, είναι από την βροχή ή ότι μόλις είδα την κολλητή μου να την χτυπάει αυτοκίνητο; Ο Νίκος έχει στα χέρια του το κινητό μου και προσπαθεί να το ανοίξει.

Νίκος: Μα γιατί δεν ανοίγει;

Μελίνα: Δεν είναι αδιάβροχο, έχει μπλοκάρει από την βροχή.

Απαντάω μηχανικά. Εκείνος ξεφυσάει και το δίνει πίσω σε εμένα. Φαίνεται ότι τα έχει προς στιγμήν παρατήσει, αλλά τότε βλέπω μία λάμψη στα μάτια του. Έχει μία ιδέα. Κατευθείαν τρέχει προς τα αυτοκίνητα. Μα τι κάνει;

Λευτέρης: Μα καλά τι κάνεις εκεί; Προσπαθείς να σκοτωθείς!;

Τρέχει προς το μέρος του και τον αρπάζει από την μέση του ανήσυχος. Θέλει να τον αποτρέψει από οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για τον ίδιο.

Νίκος: Άσε με, θα σταματήσω ένα αυτοκίνητο και θα τους ζητήσω να μας πάνε σε κάποιο ασφαλές μέρος. Σε ένα νοσοκομείο ίσως, ή στο αστυνομικό τμήμα.

Τους κοιτάω, ο Νίκος παλεύει να του ξεφύγει. Αυτή η σκηνή δεν μοιάζει σίγουρα με κάποια που θα είχε ένας διευθυντής με τον μαθητή του, αλλά ένας πατέρας με τον γιό του. Εκείνος να προσπαθεί να καταστραφεί αλλά να αδυνατεί να το πραγματοποιήσει επειδή πάντα ο πατέρας του θα τον αποτρέπει, και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτόν το ρόλο τον έχει ο Λευτέρης.

Ο Νίκος λοιπόν παραιτείται από την προσπάθεια του και κάθεται πίσω γεμάτος απόγνωση. Ή τουλάχιστον εγώ εκλαμβάνω αυτή του την κίνηση ως απόγνωση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός που νιώθει αυτό το συναίσθημα αλλά το ίδιο νιώθω κι εγώ, και όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονται τριγύρω.

Λευτέρης: Η ιδέα του Νίκου καταβάθος δεν είναι κακή. Μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον.

Ιωάννα: Μελίνα, έλα η Μαρία συνέρχεται.

Κριστιάνα Πάλλη