Μανιασμένοι Άνεμοι #BAG

Θα με σκοτώσει..

Κάθομαι μόνη μου στο λεωφορείο και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Αποφεύγω να κοιτάξω μέσα σε αυτό. Νιώθω ότι είμαι περιορισμένη μέσα του, έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα... Το λεωφορείο ξεκινάει και εγώ κλείνω τα μάτια μου.

 Συγκεντρώνομαι στον ήχο που κάνουν οι ρόδες καθώς κυλάνε πάνω στο υγρό δάπεδο, έχει αρχίσει να βρέχει, με ηρεμεί ο ήχος από τις ρόδες με έναν περίεργο τρόπο. Νιώθω ότι είμαι ασφαλής όσο τον ακούω.

Ξαφνικά αισθάνομαι ένα απότομο φρενάρισμα και το σώμα μου τινάζεται προς τα μπροστά, πάλι καλά που φόρεσα ζώνη αλλιώς θα είχα βρεθεί στο πάτωμα... Πρέπει να έχουμε φτάσει τώρα.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω τον οδηγό να περπατάει στον διάδρομο, έχει ένα σκοτεινό βλέμμα που με τρομάζει και αμέσως παίρνω και το δικό μου εξίσου σκοτεινό και μαύρο βλέμμα μακριά του καθώς βολεύομαι καλύτερα στην καρέκλα μου και ξεκουμπώνω την ζώνη. Μετά βίας ξεχωρίζω μία λάμψη στο αριστερό του χέρι.

Μελίνα: Ένα όπλο!

Ουρλιάζω τρομαγμένη και μόλις καταλαβαίνω τι έχω ξεστομίσει με κυριεύει άγχος. Ξέρει ότι ξέρω, ξέρει ότι εγώ ξέρω.. θα με σκοτώσει.. Μόνο αυτή η φράση κυριαρχεί στο μυαλό μου δεν μπορώ να αντιληφθώ τον χαμό και την φασαρία που προκάλεσα τριγύρω.

Χώνομαι κάτω από το κάθισμα μου και κλείνω πάλι τα μάτια μου. Θέλω να φύγω, θέλω να πάω σπίτι μου σκέφτομαι καθώς ένα χέρι αρπάζει τις αποσκευές μου από πάνω μου χωρίς να με προσέξει ο κάτοχος του.

 Αν δεν φοβόμουν θα είχα σηκωθεί, θα είχα χτυπήσει αυτόν που μου άρπαξε την αποσκευή. Θα άρπαζα το όπλο του οδηγού, θα προστάτευα την Ιωάννα, την Μαρία ακόμα και τον Νίκο. Δεν θα άφηνα κανέναν να τους πειράξει. Αλλά αντί για αυτό κάθομαι αγκαλιά με ένα σακιδιάκι μου που έπεσε εδώ πριν, ενώ δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου. Αισθάνομαι ένα μεγάλο τράβηγμα που με απομακρύνει από εκεί..

                                                                                                                                                               Κριστιάνα Πάλλη