EFSANE

GECENİN KARANLIĞI

Sokakta tek başıma yürüyordum, insanlardan uzak kalmak için genelde gece dışarıya çıkarım sabahları ise uyurum hayatım böyle akıp geçer ama bugün asla unutamayacağım bir şey oldu

Ben çöp kutularını karıştırken  beyazlar içinde giyinmiş iki tane kadın gördüm. Birisinin saçları siyah diğerinin saçları sarıydı. İkiside bir güneş gibi parıldıyordu. Ben onları hayranlıkla izlerken aynı zamanda saklanıyordum. Birden ikisi de yok oldu. Daha iyi bakabilmek için parmakuçlarıma basarken çöp kutuları devrildi. Bu ses o kadar şiddetliydi ki herkesi uyandırmaya yetti. Beni görmemeleri için kapşonumu çekerek kaçtım ama içlerinden biri beni görmüş olmalı ki "hırsız" diye bağırdı bu ses çöp kutularının devrilme sesinden daha şiddetli olduğu için daha çok kişi aşsağıya birikti bazıları sadece pencereden bakınmakla yetindi. İşte şimdi başım beladaydı. Beni gören kişinin seslerini duyabiliyordum

-onu gördüğüme eminim, o bir hırsız

Sesler beni sarstı, ben hırsız değildim bu düpedüz iftiraydı. Birden içlerinden birinin sesini duyarak irkildim

-orada, o orada

İşte şimdi kaçmanın zamanıydı o an öyle bir fırladım ki soluk almak için durduğumda kendimi toparlamakta zorlandım ama arkamda oldukları için kısa sürede tekrar kaçmaya başladım. Sesler arttıkça herkes uyanıyor arkama daha çok kişi takılıyordu artık çok yorulmuştum polis bile peşime düştü bu kaçış sokağın sonunda bitti bende bitmiştim arkama bakınca polisleri ve diğer insanları gördüm herkes meraktan başıma toplanmıştı ben hâlâ kendimi saklamaya çalışıyordum polis yanıma geldi o da benim gibi soluk soluğa kalmıştı bana tek söylediği

-gel bakalım küçük hanım, karakola gidiyoruz.

Kabul ettim çünkü kaçmak yerine hapisanede çürümeyi tercih ederim.
Polis benim kolumdan tutarak arabaya bindirirken herkes bana bakıyordu...

Sayfayı çevir