Yatak odasınının duvarlarına resmettiği evreni ve onun içindeki kendi küçük Evrenini resmini seyrediyordu.
Gözlerindeki yaşlar bir bir yıldızlar gibi kayıyordu yanağından, ağzından çıkan hıçkırıklarla patlamalar oluyor, yıkık dökük olan dünyası daha da parçalanıyordu.
Kaç saat geçmişti...
Kirletilmiş bedeni ve ruhuyla orada uzanıyordu. Ta gözlerinin içine bakıyordu evreninin ama her zaman gördüğü ışığı göremedi bugün.
Sevmiyordu artık onu demekki.
Bunun içinde akıttı yıldızlarını. Sakinleşememesine rağmen kalktı yatağından. Yorgun bedenine rağmen eski bilgisayarının yanına gitti.
Gülümsedi. Bunu da unutacağım nede olsa diye gülümsedi.
Gönderen:dünya Gönderilen:Evren Tarih/Saat: 28 Şubat 2012 23:08
Evrenim...
Günler geçiyor... Anılarımız bir yıldız bulutun altına gömülüyor... Seni özlüyorum... Anılarımızı çekmeye çalışıyorum, olmuyor... Ben de peşlerinden sürüklenirken kayıp oluyorum... Onlar yolunu biliyor. Ama ben bilmiyorum... Küçük dünyam bir kara deliğe çekiliyor... Koca bir bilinmezlik. Soğuk, ıssız, sessiz ve sensiz... Korkuyorum Evrenim... Hem de çok korkuyorum.
Biliyorum bir bebek gibi korktuğumu duymaktan sıkıldın. Ama başka kelime bilmiyorum. Unutuyorum onları. En büyük korkum ise seni unutmak. Bu asla olmayacak gibi. Dünyanın en keskin nesnesi ile kazıdın adını kalbime. Bilirsin yara izleri hep kalır. Ama senin bıraktığın her iz güzel. Evrenim ne zaman geleceksin?
...
Sen gelmedin. Yine. Gelmiyorsun. Gidiş yakın. Bir gemi geliyor. Biletim alınmış. Kim aldı peki o bileti? Sen mi aldın? Gönderme beni. Bıktın benden. Üzgünüm. O kadar zaman sonra beni unutman normal. Ben bir hiçim. Küçük bir taş parçası, içinde herşeyi barındıran evrene aşık oldu. Ne kadar acınasıyım değil mi? Üzgünüm. Seni rahatsız etmek ile hata yaptım. Baştan yok olmalıydım. İlk gemide gitmeliydim.
E-postanız gönderildi.
모두부서진우리의추억 너의잔해속을다시걸어가난
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
