Szuflada osobistych refleksji.

Ludzie

Dlaczego na początek poruszam ten temat? Może dlatego, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, a może aż ludźmi, wszystko zależy od punktu widzenia.

Często zastanawiam się jakim ja jestem człowiekiem: dobrym? Uczciwym? Możliwe. Jednakże nie jestem ideałem, mam wady.
To zabawne jak ludziom ciężko jest się przyznać do wad. Dlaczego? Ponieważ każdy z nas chciałby wierzyć, że jest idealny, a jeśli nie każdy, to przynajmniej wielu z nas.

Fakt jestem miła, pomocna, lubię słuchać innych, ale jestem też porywcza, wrażliwa, wybuchowa.
Czy to źle, że przyznaję się do własnych wad? Może byłoby tak, gdybym ich nie akceptowała, ale jestem tylko człowiekiem, dlatego powinnam akceptować swoje wady, zmieniać je w zalety.

Wielu ludzi o tym nie myśli, są egoistyczni i szukają jedynie korzyści z pomagania innym, bo przecież inni lepiej będą na mnie patrzeć, dostanę fajną bransoletkę za oddanie krwi, szpiku. Nie o to w tym wszystkim chodzi. Jeśli nie chcemy pomagać altruistycznie to może warto się zastanowić czy na pewno jestem tak dobry/a jak ludzie mnie widzą czy to tylko maska, forma na pokaz?

Każdy z nas jest inny. Wielu ludzi krzywdzi, myślę jednak, że należy spojrzeć na to zsyłane przez nich cierpienie z perspektywy oprawcy, bo nikt nie krzywdzi bez powodu, nawet najgorszy psychopata. Przynajmniej ja tak uważam. Ludzie są różni, z wieloma będziemy w stanie się porozumieć i polubić jednak znajdą sie i tacy, którzy będą nam wrogami już od początku, co nie znaczy, że mają powód lub go nie posiadają. To w wielu przypadkach kwestia wychowania, przeżyć osobistych, sytuacji jakie dana osoba przeszła kształtuje to, jakim jest człowiekiem.

Pamiętajcie, że jesteśmy ludźmi i każdy z nas został po coś do życia powołany, może warto się głębiej zastanowić po co?

Z tą refleksją zostawiam was wraz z pierwszym wpisem.
Z czasem zacznę podawać osobiste przykłady, może komuś to pomoże, kto wie.