Adını Sen Koy "Yeniden"

3.Bölüm (Sabahlar olmasın)

Öğretmenler odasında ders saatinin gelmesi için bekliyorduk. Sabah ve Kerem derse gittiğinde bende Nihat ile öğrenci dosyalarını düzenleyeceğim. Uzun süren sessizliği Sabah bozdu.

"Zehra.
Bugün çok durgunsun.
Neyin var canım."

Sabah'ın ardından Kerem de konuştu.

"Evet Zehra.
Seni böyle görmeye pek alışık değiliz."

Tam konuşacakken Sabah söze başladı.

"Ben zaten sordum. Neden kız anlamamış gibi tekrar ediyorsun. İnsanlara böyle müdahale etmek hiç de hoş birşey değil Kerem Bey!"

"Sen de farklı bir şey mi yaptın şimdi. Benden ne farkın kaldı şimdi. Bana muhalefet olmak hoşuna gidiyor değil mi? Zevk alıyorsun benimle inatlaşmaktan."

Sabah gözlerini kısarak kaşlarını çattı.
"Hiç de bile. Asıl sen her söylediğime muhalefet oluyorsun. Ya senin benimle ne alıp veremediğin var. Neden sürekli benimle uğraşıyorsun.

Başlarda şaka yaptığını düşünüyordum. Ama bu kadar zamandır…"

Biraz sustu. Ellerini masaya koyarak ayağa kalktı.
"Ya ne istiyorsun benden. Tamam benden nefret edebilirsin, ama sürekli üstüme gelme Kerem. Yoruluyorum.

Güne neşe ile başlarken bütün hayat enerjimi tüketiyorsun."

Yine başladılar. Gülerek izlerken yavaşça kalktım masadan. Kapıdan dönüp bir kez daha baktım. Her hafta büyük bir tartışmaları olur sonra yine barışırlardı. Masadan kalktığımı fark etmediler bile. Gülerek odama geçtim. 

Odaya girdiğimde Leyla'yı beni beklerken buldum. Şaşkınlık ve sevinçle yanına giderek sarıldım.

"Demir senin buraya gelmene nasıl izin verdi?"

Gizli birşey söyleyecek gibi bana yaklaştı.

"Ondan habersiz geldim zaten. Sakın söyleme. Tamam hamileliğin sekizinci ayında olduğum için endişeli ama çok panik yapıyor."

Gülerek kaşlarımı çattım.

"Demir haklı bir kere Leyla hanım. Senin tek başına gezmen yasak. Biz sana evde otur diye izin verdik ama değil mi? Seni Ömer'e söylerim. Çalışanın gezmek için erkenden izin aldı derim."

"Tamam tamam söz eve gidip yatacağım."

Sağ duvarda bulunun pencereden dışarıya daldığım sırada Leyla elini yüzümün önünde salladı.

"Zehra. Neyin var. Çok dalgın gözüküyorsun?"

Gözlerimi kapattım bir süre. "Bazen Ayşe yaşasa daha güzel bir hayatımız olurdu belki de diye düşünüyorum. Bazen sebepsizce Ayşe geliyor aklıma.

Biliyor musun Leyla geçenlerde Ayşe'yi gördüm zannettim. Nazlı ve Asya ile ormanda yürüyüş yaparken ağaçlar arasında gördüm gibi geldi."

"Alışılmıyor değil mi? Birinin yokluğuna alışmak mümkün değil."

"Evet. Defnetmeden önce son kez tabutu açıp görmeseydim, ormanda yaşadıklarımın gerçek olduğuna inanırdım. Ama kendi ellerimiz ile bıraktık oraya.

Bilmiyorum Leyla. Belki de hala ansızın çıkıp gelmesini istediğim için öyle oluyordur. Değil mi? "

Leyla ellerimi avucuna aldı.