De vage gedaante voor me bewoog niet. Ik riep naar hem.
'Ga weg!' wou ik zeggen. Maar ik kon niks zeggen.
De gedaante langzaam veranderde in een vogel. Een vogeltje, die probeerde weg te vliegen.
Twee grote schaduwen vlogen weg van het vogeltje.
Ik snapte het idee. Een vogeltje, verlaten door zijn ouders.
Een wees.
Maar er was iets met dit vogeltje.
Het fladderde niet hulpeloos rond.
Het hield zijn vleugels fier achteruit.
En het veranderde in een buizerd.
Haar veren waren bloedrood,
net als haar ogen.
Die trouwens recht naar me keken.
Een gloeiend vuur van haat en pijn woedde in de ogen. Ze krijste luid en vloog op me af. Als ik armen had, zou ik mezelf afweren.
Maar ik was niets dan een gedachte.
Dus ik wachtte af, tot ik werd gedood met haar vlijmscherpe snavel.....
JE LEEST
De hartendief
HorrorIn Vaalen zijn binnen een jaar honderd mensen verdwenen. Niemand weet wie het heeft gedaan. Maar een ding is zeker: Als de 1000 harten zijn verbrandt, komt het belangrijkste hart van het land....
