De hartendief

131

'Kevin. Oh, Kevin....'

Langzaam deed ik de deur open en keek naar zijn gezicht.

Ik voelde zijn angst.

Hij sliep. Maar hij wist dat ik er was.

Het mes prikte in mijn dij, en mijn handen kriebelden om hem eruit te halen. Maar eerst moet hij wakker worden.

Ik pakte een van de stoelen die in de kamer stonden en zette hem aan de andere kant van de kamer.

Toen ging ik er op zitten, wachtend tot mijn volgende slachtoffer wakker werd.

************************************

'Kevin. Oh, Kevin....'

Ik hoorde dat de deur geopend werd.

Maar ik gaf geen kik.

Als ik niet bewoog, zou ze me niet vermoorden.

Er klonk gekras van een voorwerp over de grond.

Ze zou niet stil zijn, niemand zal haar horen.

Dacht ik.

Want de deur ging net open.

'Meneer Eijk? Bent u al wakker?'

************************************

Ik zag dat de verpleger mij aankeek.

'Wat...... Wat is hier aan de hand?'

In een reflex pakte ik het mes uit mijn zak en gooide het naar de man toe.

Het ging recht door zijn hoofd heen.

Snel keek ik naar Kevin.

Maar hij was nog steeds niet wakker.

De verpleger knalde tegen een apparaat aan, die gelijk in brand vloog.

Dit ging niet zoals ik had verwacht.

Het brandalarm ging af en ik hoorde vaag een stem

'131......'

Nog beter.

Ik had zojuist mijn volgende hart verkregen.

Het was de bedoeling, maar het was niet het hart van Kevin. En dìe moet verbrand worden.

Het brandalarm loeide nog steeds.

Ik moest hier weg, en snel.

Dus ik sprong door het raam heen.

Even voelde ik me opgelucht, maar toen kwam de keiharde waarheid:

Het raam was op de 14e verdieping.

En ik viel naar beneden. Hard.

Joepie.