De hartendief

Brand

De hitte was vreselijk.

Ik zat in een hoekje van de brandende kamer met mijn armen over mijn hoofd heen.

Het enige waar ik aan dacht, was dat de Hartendief elk moment kon komen

om me te vermoorden.

'Is hier iemand binnen?'

Laat me met rust, ik ben moe...

'Oh shit! Snel, naar binnen!'

Mijn ogen vielen dicht. Maar de pijn in mijn armen hield me wakker. Ik mocht niet in slaap vallen, maar ik was moe.

Opeens explodeerde de kamer. Glas en beton vloog in het rond.

Ik werd geraakt door een stuk beton.

Ik voelde het niet. Het was alleen de schroeiende pijn in mijn armen.

En toen zag ik waarom.

Figuren, omhuld door vuur, hielde mijn armen vast. Het leek net of ze wat wilden zeggen.

'Kom bij ons......'

Maar ik wil dat niet. Ik stond op en probeerde naar de deur toe te lopen.

Maar er was geen deur. Alleen maar vuur. 'Nee,' zei ik. 'ik ga niet dood.'

De pijn in mijn armen was verdwenen, maar het ging even erg verder in mijn benen. Ik bleef doorlopen. Want ik ging niet dood.

***********************************

Met mijn armen gestrekt viel ik naar beneden. Onder me stond er al een brandweerwagen, en er kwamen er nog meer aan. Opeens explodeerde de 14e verdieping ik draaide me om in de lucht en gelijk kwam ik met mijn rug op het asfalt. Maar vreemd genoeg keek er niemand naar me. Niemand bewoog.

'132, 133, 134, 135, 136.......'

Ik gromde. Als het tempo zo doorging, had ik al helemaal geen tijd om voor te bereiden.

Nog steeds gaf niemand aandacht aan een vrouw die onder het bloed zat, maar die geen wonden had.

Behalve een gebroken rug.

En armen.

Maar dat kon ik later goed zetten.

Eerst moest ik hier zo snel mogelijk weg.