The Lurno Series ~ Passerpoester, Liefde Is De Oplossing Voor Elke Som

Hoofdstuk 5: PibediePabedieGedeelddoe

'Meisje, ik ben erg.. benieuwd hoe het verder nog is.... verlopen..', spreekt Smit met een veel te zware stem voor zijn nieuwe uiterlijk. Meneer Smit was door het kiertje van het raam naar Passerpoester gevlogen. Als deze afschuwelijke fee niet het gezicht had van haar oom en zeker niet de behaarde benen, zou Passerpoester de neiging hebben het feetje in haar handen vast te houden. Al wist Passerpoester dat haar oom vaak er niet helemaal met zijn verstand bij was; een kostuumwinkel binnengaan leek haar toch iets te ver gaan. Smit had zich gewikkeld in de gruwelijkste kleur roze die Passerpoester ooit had gezien, maar met de combinatie van felgroene slierten die onder zijn de bol gepofte rok uit stoken, was het moeilijk voor Passerpoester om haar ogen niet steeds af te wenden. Haar oom kon wel een fashion-workshop van Georno Vierkantecirkel gebruiken. Georno, bij alleen al het horen van zijn naam in haar gedachten, kreeg Passerpoester al vlinders in haar buik.

Passerpoester wordt snel weer uit haar gedachten gewekt door een harde klap die de kamer vult. Het bierflesje van haar oom. Oom, toch had ze liever niet gehad dat ze hem zo moest noemen. Tante zou beter passen op dit moment. 'Hé, gaan we on.. elkaar.. weer negeren of b..ben je nog van plan iets te ZEgGeN?', bij het laatste woord articuleert Smit iets te overdreven. De vraag, benieuwd - hoe verder - verlopen... 'laten we ZEgGeN dat het niet al te best verliep...', zegt Passerpoester tijdens dat ze haar armen op de vensterbank gekruist neerlegt. Smit vliegt voorzichtig naar Passerpoester toe en gaat staan op de vensterbank. Snel werpt Passerpoester een blik op de kleine meneer Smit, maar werpt al snel haar blik af zodra ze de afschuwelijke kleurencombinatie haar ogen verblindt. Ze kijkt met tranen in haar ogen door het raam waar de regen het zicht nog onduidelijker maakt. Haar oom klimt op haar elleboog en zegt:' ik had al zo'n vermoeden, je stiefmoeder en -zusjes zouden die jurk nooit goedkeuren.' Passerpoester kijkt verbaasd op wanneer ze opmerkt dat Smit alles al weet. Kennelijk heeft haar oom het door en beantwoordt haar verbaasde gezicht: 'ik ben anders, moet je weten. Ik lijk nep, onprofessioneel, slordig en *slik* l..lelijk. Maar al mag ik beschreven worden door al deze dingen, ik voel me beter. Ik voel me vrij en nuchter. Misschien is het wel de afname van mijn dagelijkse alcohol. Ik voel dat ik weet wie ik ben, ik voel me magisch. Ook al komt deze jurk uit een kostuumwinkel, ik weet dat ik dat niet ben. Ik ben geen kostuum, magie zit in me. Het is maar net de combinatie die men afschrikt. Maar het schrikt mij niet af. Ik ben ik, en ik heb geen perfectie nodig om mijn magie te laten werken. Vertel me wat je dwars zit kind, ik zal je helpen.'

De mond van Passerpoester staat wijd open. Haar oom, nu is ze trots om hem zo te noemen. Sinds haar vader is verdwenen, heeft ze zulke wijze woorden nooit meer gehoord. Haar mondhoeken krullen omhoog en een traan van blijdschap rolt over haar wangen heen. Overstroomt door emotie opent ze haar armen om haar oom te omhelzen. Smit daarentegen trekt zich terug en laat Passerpoester herinneren dat ze nog een lange weg te gaan hebben. 'Mijn jurk, hij is verwoest, door.. door.. doorr.. *slik* Nu kan ik n..niet naar het b..bal van de prins, v..van Georno... Ik zal nooit ontsnappen uit dit hol. Nooit!', haar ogen lijken wel een waterval. 'Dus, het enige probleem is de jurk. Heb je nog een voorkeur, meiske?', is de vraag die Oom Smit stelt. 'Wiskundig, wiskundedom, sommen, alles wiskundig. Ik wil stralen voor de prins!', de lach die op Passerpoesters gezicht verschijnt terwijl ze al dansend door de kamer gaat, is met geen uitdrukking te omschrijven.

'Stralen zal je, zeker voor de prins. Let maar eens op, je weet niet wat je ziet. PI-BE-DIE-PA-BE-DIE.. GEDEELD-DOE! Dit is getover, geloof het of niet; PI-BE-DIE-PA-BE-DIE.. GEDEELD-DOE!!!!', en in één flits leek de wereld stil gelegd te worden door Oom Smit. Lichtflitsen schoten om Passerpoester's magere lichaam heen. Als ze goed keek, kon ze hier en daar getallen en factoren ontdekken. Satijnen stoffen, linten en knopen, strikken en glitters, kleurencombinatie's met veel variatie en de mooiste kroon die Passerpoester ooit had gezien. Het was een magisch moment, echt magisch. Haar nekharen stonden overeind door de opwinding die haar lichaam deed opgloeien. Alles waar ze aan kon denken was Georno, haar prins. De stoffen wikkelden zich zorgvuldig om haar heen en de getallen plaatsen zich op de stof van de jurk. De prachtige kroon met vierkanten en cirkels erop, plaatste zich op Passerpoester's hoofd. Om haar voeten bevonden zich glazen hakjes, precies in haar maat. Ze voelde zich mooi, betoverend, magisch, charmant, elegant en waardig. DIT is wie ze is, haar vader's dochter, een echte vrouw. Aandachtig bekeek ze hoe haar vingers in de ringen gleden. Is dit echt?

Wanneer Passerpoester wordt weggetrokken uit haar wereld van genot, is Smit alweer verdwenen. 'Dankje! Echt dankje!', roept ze haar oom achterna. De laatste korreltjes feeënstof plaatsen zich op het wiskunde schrift dat op de keukentafel ligt. Het verandert in een charmante, gouden motor met op het stuur een echte kilometerteller. Passerpoester kijkt snel op haar casio horloge die ze ook van haar geweldige oom heeft gekregen en ziet dat het de hoogste tijd is om haar ware liefde op te gaan zoeken. Ze tilt haar zware rok op en plaatst haar glazen hakjes met een hoek van 25 graden op de motor. Snel geeft ze gas en rijd door de deur heen haar toekomst tegemoet.