The Lurno Series ~ Passerpoester, Liefde Is De Oplossing Voor Elke Som

Hoofdstuk 6: Bomas de Thoom

Tijdens haar rit naar het Chateau Linealia denkt Passerpoester aan Georno Vierkantecirkel. De prins. Ook al voelt Passerpoester dat er vonkjes zijn tussen haar en Georno, toch kan ze haar onzekerheid niet bedwingen. Zal hij me wel zien staan? Is mijn jurk wel Wiskundig genoeg? Zullen haar stiefzussen en stiefmoeder haar herkennen? Zal ze vanavond dansen met haar liefde, of zal het aantal meisjes te groot zijn om uit te kunnen staan?

In gedachten verzonken rijdt ze plots de verkeerde richting op. Ze belandt in een smal paadje in het bos. Het is al langzaam schemerig aan het worden en de takken van de bomen geven hun schaduw af aan de mossige grond. Bovenaan de hemel staat een felle maan in Passerpoester's linkeroog te schijnen. Passerpoester besluit trager te gaan rijden, en wanneer de bomen te dicht bij elkaar komen te staan, stapt Passerpoester af om verder te lopen. Verderop hoort Passerpoester namelijk een zingende stem vanuit de bomen door komen. Het gezang betovert haar voeten en brengt haar tot rennen. De stem wordt luider maar Passerpoester blijkt nergens uit te komen. Ze ziet niemand, geen vrouw of man, geen vogel die de hoogste noten raakt, niks. Alleen een pad van vuurvliegjes cirkelt rondjes om één typische boom heen. Met stille stappen volgt Passerpoester de vuurvliegjes naar de boom. Het is al laat, maar toch denkt Passerpoester te zien dat de boom beweegt. Haar hart klopt in haar keel, verbeeldt ze zich dit echt?

Met hele trage passen sluipt Passerpoester om de dikke boomstam heen om te weten waar het geluid vandaan komt. Verschrikt blijft ze staan als ze een duidelijk gezicht ziet in de boom. Haar ogen staan wijd open en haar lichaam lijkt wel bevroren.

'Hallo? Kan ik je ergens mee helpen? Of heeft mijn gezang al je gedachten al op een rijtje gezet. Het is een gave zeggen ze.' Terwijl de boom dat met een verleidelijke stem zegt tegen het verstarde meisje, wappert hij met zijn blonde haren -waarvan Passerpoester eerst dacht dat het bladeren waren- heen en weer. Nog steeds kijkt Passerpoester met verschrikte ogen naar de gigantische boom, en langzaam doet ze twee stappen achteruit. De boom begint opnieuw te praten: 'Agh, gebeurt niet vaak hè; zo'n aantrekkelijk wezen tegenkomen bij een enkele wandeling in het bos.. Ik snap zeker dat je ervan versteld staat. Het is maar goed dat er geen spiegels aan de andere bomen hangen, anders zou ik mijn mond uiteindelijk nauwelijks meer dicht kunnen krijgen.' 'Eigenlijk.. ik ben verdwaald, boom.', Passerpoester begint zich al wat meer op haar gemak te voelen. 'Verdwaald? Agh ja, soms wordt mijn stem als misleidend ervaren. Ik hoop dat dat bij u niet het geval is. Welk pad was je van plan te volgen?' Passerpoester voelt zich langzaam ongeduldig worden. Ergens begreep ze ook wel weer waarom de boom zoveel praatte, hij zat ten slotte niet met een zeer gezellig gezelschap opgescheept. 'Het kasteel, ik ben op weg naar het bal van prins Georn-.. Passer. Ik heb nogal haast, ziet u. Zou u mij misschien de goede kant op kunnen sturen?', vroeg Passerpoester aan de boom, die op een één of andere wijze erg vertrouwd begon te lijken. Snel kijkt Passerpoester even op haar Casio horloge, die schreeuwt dat ze nog maar amper tijd heeft. 'Ooh maar, het bal! Wat heb er al lang over gedroomd om daar naartoe te gaan, maar ik ben een boom.... een boom!' Zonder enige waarschuwing begon de boom het water uit zijn lichaam te huilen. Het hele bos werd gevuld met het geluid van de ernstige uithalen van de boom. Wat zal zijn naam eigenlijk zijn, misschien vrolijkt die vraag hem wel op. Passerpoester loopt naar de boom en legt een hand op één van zijn takken. 'Heei, ik geloof dat er ooit iemand hier langs zal lopen, jouw gezang zal horen en zal smelten van liefde. Het maakt niet uit wie of wat het is, zolang het kan liefhebben. Anders geef je mij je naam, en misschien zou ik hem dan kunnen delen met de prins. Dan weet ik wel waar hij voortaan zijn ochtendwandelingen zal maken.', zegt Passerpoester terwijl ze zachtjes over de tak aait met haar hand. De boom is haar intussen met glinsterende oogjes aan gaan kijken en snikt: 'Bomas, Bomas de thoom. Ik... ik.. zou dat heel fijn vinden... Meisje... ga maar nu snel naar het kasteel: volg het pad dat je de linkerkant op leidt. Daar zal het zijn.' Passerpoester geeft Bomas snel een knuffel en dan draait ze zich om, zwaait even naar Bomas en volg het pad naar het westen. Achter haar hoort ze het gezang van Bomas door de bossen galmen.

Op de motor die ze ondertussen tegen is gekomen, rijdt ze tussen de bomen door. Ze kijkt niet uit voor takken of bladeren en rijdt snel door. Als ze voor dit bal, dat waarschijnlijk maar één keer in haar leven zal voorkomen, te laat komt, zal ze altijd in haar oude huis voor haar stiefzussen en stiefmoeder werken. Hetgeen waarvan haar nachtmerries smullen. Takken slaan tegen haar gezicht aan en bladeren komen vast te zitten in haar haar. De modder die het pad vormt, spettert op haar jurk. Passerpoester blijft het pad volgen en uiteindelijk ziet ze licht tussen de bomen door komen. Opgelucht en met blijdschap gevuld stapt ze van haar motor af en neemt een snelle 2 seconden om het kasteel te bewonderen. Voor haar stond het mooiste gebouw dat ze ooit in haar leven had gezien. Met de vormen van het gebouw die de bekendste vormen van Wiskunde aangeven, zijn de ramen als zo glinsterend als de ogen van Prins Passer. De tuinen die om het kasteel Linealia heen liggen, zijn betoverend. In het midden staat een mooie deur met een trap om erdoorheen te kunnen stappen. Om naar het bal van Prins Passer te gaan.