GÖNÜL EŞİME ღ

-5-

Bebeğimiz olmuştu. Ama hala küvezdeydi. Durumubanada anlatmıyorlardı. Doktorlar sürekli Evan'la konuşuyorlardı. Evan' a bana anlatması için ısrar ediyordum fakat hiçbişey anlatmıyordu. Sinir krizlerine giriyordum bazen. Bebeğimi sadece camın arkasından izliyordum. Bir anne için gerçekten zor bir durum. Evet artık bir anneydim. Emma'nın annesi. Benim annem nerdeydi acaba ? Napıyordu ? En son o mektuptan sonra bir daha görmedim. Bir şey yazmadım.

Telefonunu aramıştım. Numara kullanılmamakta. Komşulardan da haber yok. Yeniden bir mektup yazmaya karar verdim. Ne yazıcağımı da bilmiyordum. Aklıma gelenleri yazdım.

Sevgili Anne;

Biliyorum seni ne zamandır aramadım. Aradım ama ulaşamadım. Bende sana mektup yazmaya başladım. Belki bana kızıcaksın belkide seviniceksin,mutlu olucaksın. Hani veda mektubunda hamileyim dedim ya işte o çocuk şuan küvezde. Çok zor durumdayız. Adı Emma. Daha 2 haftalık. Bu arada Kaan vardı ya oda Amerika'daymış. Karşılaştık. Burdaki ismi Evan. Benimki de Alex. Artık beraber yaşıyoruz. Bir aile olduk ama şuan mutlu değiliz. Bugün bu kadar mutluysak hepsi Alara'nın sayesinde. Bu mektubu alıp okuduğunda bana geri dön anne. Seni Çok seviyorum ❤ve Seni Çok özledim. ❤❤❤.

Şu yazdıklarım bile bana hikaye gibi gelmişti. Yaşanması imkansız gibi.

Sana hep imkansız dediler. Bu aşk olmaz dediler önemli olan imkansızı başarmak dedim. Seni rüyalarımda hayal olarak görebilirsin dediler. Önemli olan rüyalarımı süsleyen hayalleri güzelleştiren dedim.

Senide kaybetmişken buldum ya artık bana imkansız kelimesi anlamsız geliyor. Ben gerçektende seni bu kadar mı sevmişim ? Daha biz çocuktuk. Lisede tanışmıştık. O zamanları özledim. Derste senle bakışmayı özledim. İlk çıktığımız anları özledim.

Şimdi ise biz sadece anne, baba ve çocuktan oluşan bir aileyiz. Seni kaybetmişken çocuğumun babasız büyüceğini tahmin ederken şimdi bir aileyiz. Çok bir şey değil ki sadece aileyiz. Alex, Evan ve Emma.

Keşke Emma'nın durumu düzelse. Ama düzeliyor herhalde. Artık çıkarmak için hazırlık yapıyorlar. İnşallah artık evimize gideriz. Küçük prensesim de odasına kavuşur. Artık bekliyorum. Çıksınlar diye. Birden Evan geldi. Ağlıyordu. " Alex Emma'yı çıkartıyorlar. Emma'nın doğum sırasında kalbi delinmiş. Yeni bir kalp arıyorlar. Galiba bulmuşlar. " Ağlıyordum hemde hıçkıra hıçkıra. Bebeğim. Emma'm. Benim küçük prensesim diye çığlıklar atıyordum.

Uvv. Hepsi rüyaymış. Ama Emma hala küvezde. O nasıl bir rüyaydı ya. Yanıma baktım Evan yatağında yoktu. Peki nerdeydi ? Hayatım romana dönmüştü. Artık yaşamaktan korkuyordum. Dışarıya çıktım. Evan Emma'yı izliyordu. Tam bir baba kız örneği. Aralarında sadece bir cam vardı. Keşke o da olmasaydı. Sessizce Evan'ın yanına gittim. Kulağına fısıldadım. " Evan sevgilim. " Birden irkildi. "Sen miydin Alex ? Beni korkuttun. " Dalmıştı. Belli. " Korkutmak istememiştim. " "Önemli değil. Doktorlar artık çıkabiliceğini söyledi. Ama daha 3 gün burda kalması iyi olurmuş. Gerçekten mi ? Son 3 gün mü ? Şaka gibi.

O kadar mı ? Sonunda kabuslar bitmişti. Artık evimizdeydik. Sonunda. Emma'da gayet iyi durumdaydı. Ama düzenli olarak doktora götürmemiz lazım. Her hafta doktordayız. Alıştık artık.

Mahallede sadece bizde elektirik yoktu. Evan faturayı ödemeyi unutunca kesmişler. Akşam saat 22:00 olduğundan dolayı faturayı yatıramadık. Sabah ilk iş Evan'ın faturayı yatırması olucaktı. Elektriksiz ilmuyor yaa. Herşeyde elektrik var. Herşey elektrikle çalışıyor. Gerçi insanlar için normal bir durum söz konusu.

Emma sürekli ağlıyordu. Ne yapıcağımızı bilmiyorduk. Ama sonradan susuyordu. Bir gece Evan toplantıya gitti. Emma'yla evde tek kaldım. Napıcağımı bilemedim. Yeniden ağlamaya başladı. Korkmuştum. Onunda korktuğu belli. Elim ayağım titriyordu. Evan'ı arıyordum fakat telefonu kapalıydı.

Bende ağlıyordum Emma da. Komşular yetişti. Yardım etmeye çalıştılar. Sakinleşti. Şuan sorun yok. Ama Evan'ıda tam 23 kez aramışım. Şorun yok diye mesaj attım. " Evan hayatım şuan sorun yok. Emma yine ağlıyordu. Telaşlandım. Seni de telaşlandırdım. Kusura bakma. Seni Seviyorum. ❤ "