Ein dag da Espen Oskeladd var ute å gjekk, fikk han øye på eit bjørketre som bøygde seg elegant framover som om den skikka ned på noko. Når Espen kom nærmare fikk han auge på kva bjørketreet bøygde seg over, det var eit stort, mørkt hol. Det kom vind opp og blåste håret til Espen i ein bris med ein rar lukt, Espen rynka litt på nasen og tok ein titt rundt seg, det var ingen å sjå eller høre. Han snudde seg mot bjørketreet og skula på det, "Eg undras kva som er i botn av holet". Espen titta ned i holet, kantane på munnen truar med å gå opp. "Eg har vel moro av å sjå kva det er, eg!" og så hopp han opp i holet.
Espen fall og fall, men så ser han eit lys som kjem nærare og nærare. Plutseleg er han omgitt av lys, men han fall og fall til han ikkje fall lenger og det er mørkt igjen.
Espen føler at han ligg på noko mykt og han er varm, men ikkje for varm, det er perfekt varmt for ham. Forsiktig opnar han auga og han stirrar opp på eit ukjend tak, han reis seg opp og ser seg rundt, han føler hjertet sige i brystet, kor var han no?
Dette var ikkje hans verden, senga han låg i var for myk som om han låg på ein sky, ein rosa sky for å vere presis. Veggene er i ein rolig lyseblå farge med noe som henger på veggene, han vet ikkje kva det er for noko, men det er ein firkant av mørk tre med to personer i midten av firkanten, smiler, men beveger seg ikkje. Espen vender seg mot resten av rommet og får auge på ein svart firkant, veldig tynn og bare står der, "er dette noko slags pynt?" tenkar Espen. "God dag? Står du her å heng?" spør han den svarte firkanten av ein boks, men ingen ting skjer. Han tar ein nærare titt på noko som står "LG", men han blir ikkje meir klok av kva det er for noko, så han gir opp.
Han går ut av rommet og mistar nesten pusten når han kjem ut døra, der ser han all slags rare ting og den svarte firkanta boksen igjen bare større. Ein helsa får Espen til å sjå til sidan med munnen forma til ein liten "o", der står ein jente med ein kopp med noko varmt i. "Kor er eg?" spør Espen, jenta rører ikkje egang på seg når hun svarar. "Du opphalde deg no i ein leilegheit på Grünerløkka."
Grünerløkka... eg er langt heimanfrå, tenkar Espen. Han springer ut av leilegheita, han spring ut i kulden, han spring og spring til han ikkje orker meir. Han ser seg rundt, han veit ikkje kor han er, det er hus høgare enn trea og det er lys og folk overalt. Det er ein lyd som kjem nærare og nærare, det er ein lyd Espen ikkje liker og han begynn å spring vekk frå lyden.
Han ser ikkje kor han spring, men han stopp når nokon skrik. Da får han sjå rundt seg og det han ser var to lys som kjem nærare og nærare, lyden som kjem ut av monsteret med de lysa auga gjer vondt for øra og Espen gjer seg klar til å kjempe monsteret, men han ligger plutselig på bakken og alt gjør vondt. Han ser folk som kjem springane mot ham, men alt går i sakte film og så er det helt mørkt.
Det stakkars Espen Oskeladd ikkje visste var at han ikkje skulle spring ut mot ein aktiv bilveg, stakkaren visste ikkje kor han var, men han drog av sin egen fri vilje. Så det var slutten på stakkars Espen Oskeladd og hans reise til Noreg.
