Τα δεδομένα άλλαξαν.

Κεφάλαιο 1.

«Αυτά είναι όλα;» Ρώτησε κοιτώντας τις κούτες στο σαλόνι του σπιτιού.
«Ναι,όλα είναι εδώ.» Είπα και ξεφυσηξα.
«Είχες πει πως θα είναι λίγα Δανάη» λέει κοιτώντας με ειρωνικά.
«Εντάξει,δεν είναι και πάρα πολλά. Είναι όσα χρειάζεται μια κοπέλα όταν μετακομίζει.» Λέω χαμογελώντας όσο πιο αθώα μπορώ.
«Να δω που θα χωρέσουν όλα αυτά σε αυτό το μικρό σπίτι. Τακτοποιήσου λοιπόν,καλωσόρισες στο καινούριο σου σπίτι.» Λέει και έρχεται να με αγκαλιάσει.

Τον αγκαλιάζω και εγώ. Είναι ο καλύτερος κολλητός που θα μπορούσα να είχα. Είμαστε φίλοι από το γυμνάσιο και τώρα μου στάθηκε σαν πραγματικός φίλος. Επιτέλους έφυγα από το σπίτι των γονειών μου. Χάρης σε εκείνον μπορώ επιτέλους να ζω ελεύθερα.
Μου πρότεινε να μείνω μαζί του για όσο καιρό χρειαστεί ώστε να σταθώ στα πόδια μου. Στην αρχή αρνήθηκα την πρόταση του αλλά το να φύγω από την επαρχία και κυρίως από αυτό το σπίτι ήταν αυτό που με έκανε να ξανασκεφτώ την πρόταση του. Και τελικά,να'μαι. Σε ένα σπίτι,ακριβώς στο κέντρο της πρωτεύουσας,μακριά από κάθε σχέση με γονείς και με επαρχία.
Αυτό που χρειαζόμουν!

«Σε ευχαριστώ.» Ψιθυρίζω όσο είμαστε αγκαλιασμένοι.
«Για εσένα τα πάντα.» Απαντάει και με σφίγγει.
«Λοιπόν,» λέει και απομακρύνεται «τώρα θα φάμε κάτι και θα σε βοηθήσω με το καινούριο σου δωμάτιο,τι λες;» Ρωτάει.
«Λοιπόν,νομίζω πως συμφωνώ.»

«Θα μαγειρέψεις εσύ γιατί εγώ με την μαγειρική έχουμε τσακωθεί εδώ και χρόνια.» Λέει ο Νίκος.
«Εντάξει τότε.» Αρχίζω να κινούμε προς την κουζίνα αφήνοντας τον στο σαλόνι.

Εντάξει λοιπόν,πόσο δύσκολο να είναι;

•••

«Είναι πολύ νόστιμο.» Λέει με μπουκωμένο στόμα.
«Δεν είναι και κάτι τρομερό ρε Νίκο.»
«Εμένα μου φαίνεται δύσκολο. Ούτε αυγό να βράζω δε ξέρω.» Λέει σαρκαστικά.
«Τυχερή αυτή που θα σε πάρει ρε.» Τον ειρωνεύομαι και με κοιτάει με μισό μάτι.
«Έχω αλλά προσόντα δε χρειάζεται η μαγειρική για να εντυπωσιαστεί κάποια.» Απαντάει με αυταρέσκεια.

Πάντα ήταν λίγο ψώνιο,αλλά τον αγαπώ και έτσι. Είχε πάντα αυτή την αλαζονεία αλλά όχι και άδικα. Ήταν από τους ωραίους άντρες,δε θα σου περνούσε απαρατήρητος.
Εάν δεν ήταν πολύ καλός μου φίλος σίγουρα θα τον κοιτούσα!

«Ναι,ναι ξέρω. Έχεις κρυφά ταλέντα.» Λέω και τον κοροϊδεύω.
«Άντε τελείωνε για να φτιάξουμε τα πράγματα σου. Έχουν γεμίσει το σαλόνι μου.»
«Εσένα περιμένω.» Του απαντάω και σηκώνομαι αφήνοντας το πιάτο μου στον νεροχύτη.

Τον αφήνω να προχωρήσει μπροστά για να μου δείξει το δωμάτιο όπου θα μένω για το υπόλοιπο διάστημα. Προσπερνάμε την πρώτη πόρτα και σταματάει στην δεύτερη. Εδώ λοιπόν,είμαστε.

«Ορίστε το δωμάτιο σου.» Λέει και ανοίγει την πόρτα. Είναι αρκετά ωραίο. Είναι μεγαλύτερο από το προηγούμενο που είχα.
«Πως σου φαίνεται;» Λέει ανυπόμονος για την απάντηση μου.
«Είναι πολύ καλό,σε ευχαριστώ και πάλι.» Του χαμογελάω.
«Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για εσένα για αυτό μη με ευχαριστείς.»
«Ναι,δε θα άντεχα και άλλο εκεί μαζί τους. Τσακωθήκαμε κιόλας πριν φύγω γιατί διαφωνούσαν ακόμα με την απόφαση μου να φύγω από εκεί.» Λέω πίκρα. Ποτέ δε θα αλλάξουν. Πάντα οι ίδιοι ήταν. Πάντα ήθελαν να ελέγχουν την ζωή μου.

Όχι πια όμως. Πλέον η ζωή ανήκει στα χέρια μου!