Τα δεδομένα άλλαξαν.

Κεφάλαιο 8.

Όλα είναι τόσο όμορφα.
Περνάω υπέροχα εδώ στην Αθήνα,νιώθω πως έχω βρει τον εαυτό μου επιτέλους. Έχετε νιώσει ποτέ πως μπορείτε να αναπνέετε ελεύθερα; Χωρίς κανέναν να σας εμποδίζει να ζήσετε την ζωή σας; Έτσι ακριβώς νιώθω.

Πίνω λίγο από το ποτό που έχω μπροστά μου και νιώθω τον λαιμό μου να καίει. «Ήρεμα με το ποτό μικρή.» Λέει ο Νίκος που κάθεται απέναντι από αυτό το μικρό τραπεζάκι του επίσης μικρού αυτού bar που έχουμε έρθει. «Ήρεμη είμαι.» Λέω και χαμογελάω γεμάτη ζωή.

«Στέλιο πάμε να χορέψουμε;» Γυρνάω στον Στέλιο που στέκονται ακριβώς δίπλα μου. «Ότι θέλει η Δανάη.» Λέει στο αυτί μου και γελάω ευχαριστημένη. Τον τραβάω προς το τσούρμο που χορεύει στον ρυθμό της μουσικής ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Γελάω με την σκέψη που έκανα και αρχίζω να χορεύω και εγώ με τον Στέλιο να με κρατάει από την μέση.

«Αυτό που φοράς είναι πολύ κοντό όμως.» Λέει στο αυτί μου ενώ κουνιέται μαζί μου. «Όχι δεν είναι.» Γκρινιάζω. «Δανάη μου αρέσεις.» Λέει δυνατά ώστε να τον ακούσω.

«Τι;» Τον κοιτάω και σταματάω να κουνιέται. «Μου αρέσεις πολύ.» Λέει ξανά δυνατά. Χαμογελάω μόλις το άκουσα για δεύτερη φορά. Και εκεί με φιλάει και τον φιλάω και εγώ.

Αρχίζουμε να χορεύουμε μαζί. Άλλοτε σα χαζοί έφηβοι,άλλοτε σα μεθυσμένοι. Το ευχαριστήθηκα πολύ. «Πάμε να κάτσουμε,πονάνε τα πόδια μου.» Λέω στο Στέλιο σα μικρό παιδί. Μου κάνει νόημα να προχωρήσω προς το τραπέζι που καθόμασταν και αυτό κάνω. Φτάνουμε εκεί αλλά ο Νίκος με την Άννα δεν ήταν εκεί.

«Που είναι η αδερφή μου;» Λέει ο Στέλιος κοιτώντας γύρω γύρω.
«Ίσως να πήγε τουαλέτα» κάνω μια υπόθεση.
«Ναι μπορεί.» Λέει εκείνος αφού το σκεφτεί λίγο. «Τώρα που το ειπα πάω και εγώ,δε θα αργήσω.» Λέω και γυρίσω να ψάξω την τουαλέτα αλλά ξαφνικά με γυρίζει πάλι και με φιλάει. Για δεύτερη φορά. Τον φιλάω και εγώ.

Χαμογελάω μέσα από το φιλί και μόλις απομακρύνομαι λίγο τον κοιτάω και φεύγω προς τον προορισμό μου.

Όσο προχωράω μέσα από τον κόσμο αγγίζω τα χείλη μου και νιώθω τα δικά του χείλη. Είναι τόσο ωραίο. Όπως και εκείνος,είναι τόσο ωραίος. Και τελικά ο Νίκος είχε δίκιο,του άρεσα. Γελάω στην σκέψη και επιτέλους φτάνω στις τουαλέτες. Βρίσκω τις γυναικείες και ανοίγω την πόρτα.

Αμέσως κάνω πίσω με αυτό που βλέπω. Ο Νίκος με την Άννα να.. φιλιούνται. Όντως,ταιριάζουν πολύ μαζί. Η Άννα έχει τυλίξει τα πόδια της γύρω από την μέση του Νίκου και πραγματικά είναι τόσο όμορφοι μαζί. Χαίρομαι πολύ για την Άννα. Ελπίζω αυτή τη φορά ο Νίκος να μην την πληγώσει ξανά.

Φεύγω από εκεί χωρίς να κάνω τον παραμικρό θόρυβο και επιστρέφω στον Στέλιο. «Λοιπόν,η αδερφή σου ήταν όντως στην τουαλέτα.» Λέω στο αυτί του και χασκογελάω. «Ωραία,και γιατί δεν είναι μαζί σου τώρα;» Ρωτάει εκείνος με απορία στο βλέμμα του. «Γιατί... είχε καλύτερη παρέα.» Λέω πονηρά και πίνω από το ποτό του. Φάνηκε να κατάλαβε και μόρφωσε στην σκέψη. «Τι;» Τον ρωτάω μη καταλαβαίνοντας τον μορφασμό του. «Δε μου αρέσει που η αδερφή μου έχει κολλήσει με αυτόν,παίζει μαζί της και δε το καταλαβαίνει.» Λέει και σφίγγει την γροθιά του.

Γυρνάω προς το μέρος του και περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον φιλάω. «Μη σκέφτεσαι τέτοια,είναι πολύ ωραίοι μαζί και θα ηθελα να γίνουν ζευγάρι.» Λέω. «Τέλος πάντων» απαντάει και με φιλάει.

Και χάνομαι στα φιλιά του.

x