Τα δεδομένα άλλαξαν.

Κεφάλαιο 2.

Βάζω λίγο καφέ στη κούπα μου και κατευθύνομαι πως το σαλόνι. Κάθομαι στον μεγάλο καναπέ και κοιτάζω προς το παράθυρο. Ο καιρός είναι υπέροχος σήμερα.
Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου και σκέφτομαι την καινούρια μου ζωή από εδώ και πέρα. Όλα μου φαίνονται τόσο όμορφα.
«Νωρίς ξύπνησες.» Ακούω την φωνή του Νίκου πίσω μου.
Γυρνάω να τον κοιτάξω και γελάω λίγο λόγω τον μαλλιών του που είναι ανακατεμένα.
«Όχι,εσύ παρά κοιμήθηκες. Είναι σχεδόν 10. Δε δουλεύεις σήμερα;» Τον ρωτάω.
«Μπορεί να έχεις και δίκιο. Έχω πάρει άδεια για σήμερα. Είμαι όλος δικός σου για σήμερα.» Λέει και τρίβει τα μάτια του.
«Δε χρειαζόταν να αφήσεις την δουλειά σου για εμένα ρε Νίκο.» Παραπονιέμαι.
«Είναι κρίμα να σε αφήσω πρώτη μέρα,στο σπίτι μου,σε μια καινουρια πόλη μόνη σου.» Λέει και έρχεται δίπλα μου να κάτσει.
«Θα έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσεις την δουλειά στο γραφείο.»

Ο Νίκος εδώ και ένα χρόνο περίπου δουλεύει ως λογιστής στη οικογενειακή επιχείρηση που είχε ο παππούς του και τώρα έχουν οι γονείς του. Σύντομα βέβαια,θα περάσει ολοκληρωτικά στα δικά του χέρια.

«Δε πειράζει που πήρα και μια μέρα άδεια. Χρειάζομαι και λίγη ξεκούραση.» Λέει και αρπάζει την κούπα με τον καφέ από τα χέρι μου.
Προσπαθώ να την πάρω πίσω αλλά δε τα καταφέρνω. Ανεβαίνω πάνω στα πόδια του και εκείνος την σηκώνει ψηλά και με το χέρι του κρατάει το δικό μου.
Μετά από λίγη προσπάθεια τα παρατάω αφού ξέρω πως δε θα καταφέρω να την πάρω πίσω.
«Κάποιος τα παράτησε.» Ειρωνεύεται και πίνει επιδεικτικά τον καφέ μπροστά μου.
«Βλάκα.» Τον βρίζω και χτυπάω το μπράτσο του.
«Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα;» Λέει και σηκώνομαι από τα πόδια του και κάθομαι στην προηγούμενη θέση μου.
«Αρχικά θα ήθελα να ψάξω για κάποια δουλειά. Αλλά δε ξέρω ακόμα πολύ το μέρος και θα δυσκολευτώ.» Λέω και κατσουφιάζω λίγο.
Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου,δε γίνεται να μείνω για πάντα σε αυτό το σπίτι. Νιώθω ήδη πως του γίνομαι βάρος. Χρειάζομαι μια δουλειά.
«Λοιπόν,έχω μια ιδέα.» Λέει ο Νίκος πειράζοντας τα μαλλιά μου.
«Τι ιδέα;» Ρωτάω ελπιδοφόρα.
«Τι λες να έρθεις στο γραφείο να δουλέψεις ως γραμματέας;» Πετάει την ιδέα του ο Νίκος.
«Δε ξέρω Νίκο. Δεν έχω εμπειρία πάνω σε αυτό. Δε θέλω να τρωω τον χρόνο σου μαθαίνοντας μου. Μόλις τελείωσα τη σχολή μου δεν έκανα κάποια πρακτική.» Του απαντάω απογοητευμένη. Η ιδέα του δεν είναι κακή αλλά θέλω πολύ δουλειά. «Θα σε βοηθήσω εγώ σε αυτό. Άλλωστε με την σχολή που έχεις τελειώσει έχεις πολύ καλές βάσεις. Δεν είναι δύσκολο.» Επιμένει εκείνος.
«Όχι,όχι. Θα ψάξω για κάποια άλλη δουλειά. Σε ευχαριστώ πάντως για την πρόταση σου.» Τον κοιτάω στα μαύρα του μάτια.
«Επιμένω.»
«Αλήθεια,σε ευχαριστώ αλλά όχι.» Του απαντάω και τον αγκαλιάζω.
«Τι λες να πάμε μια βόλτα να δεις και το μέρος για να αρχίζεις να συνηθίζεις;» Προτείνει εκείνος. Γνέφω θετικά στη πρόταση του.
Συμφωνήσαμε να φάμε κάτι πρώτα και μετά να φύγουμε.

•••

«Είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκα δουλειά.» Λέω ενθουσιασμένα και πίνω λίγο από την ζέστη σοκολάτα που παράγγειλα.
«Και εγώ χαίρομαι,απλά επιμένω πως η δουλειά στο γραφείο είναι πολύ καλύτερη από μια απλή σερβιτόρα σε καφετέρια.»
Έχει δίκιο σε αυτό αλλά ήδη έχει βοηθήσει αρκετά. Θέλω να προσπαθήσω μόνη μου για τον εαυτό μου.
«Τα είπαμε αυτά Νίκο.»
«Λοιπόν,για πες μου. Τι άλλα νέα; Πως τα περνούσες εκεί στην επαρχία;» Με ρωτάει. Αμέσως στο μυαλό μου έρχονται στιγμές από εμένα και τους γονείς μου να τσακωνόμαστε.
«Με μια λέξη μόνο,απαίσια. Από την ημέρα εκείνη που έφυγες και ήρθες εδώ,δεν είχα κανέναν άλλον. Ένιωθα μόνη μου. Μου ελειψες αρκετά.»
«Αγάπη μου,και εμένα μου έλειψες. Και για πες,έπαιξε τίποτα με κανέναν αφού έφυγα;» Ρωτάει κοιτώντας με με πονηρό ύφος. «Ποιος να γυρίσει να κοιτάξει εμένα ρε Νίκο;» Του λέω γελώντας. «Γιατί να μην σε κοιτάξει δηλαδή; Είσαι πανέμορφη. Μια κοπέλα που κάθε άντρας θα ήθελε.» Λέει κοιτώντας με έντονα. «Υπερβάλεις.» Του λέω αμήχανα.
Τα λόγια του Νίκου με έφεραν σε δύσκολη θέση και με έκαναν να νιώθω αμήχανα.
«Καθόλου Δανάη.»
«Εσύ; Υπάρχει κάποια κοπέλα στη ζωή σου αυτή τη περίοδο;» Τον ρωτάω με ενδιαφέρον να μάθω τα γεγονότα που έχω χάσει από την ζωή του όσο καιρό ήταν μακριά μου.
«Πολλές!» Λέει γελώντας.
«Ίδιος και απαράλλαχτος.» Τον ειρωνεύομαι.
«Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν Δανάη μου.»
«Αλλάζουν τα δεδομένα όμως.» Του λέω σοβαρά. «Τι εννοείς;» Αναρωτιέται. «Μερικές φορές οι άνθρωποι αλλάζουν. Προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα.» Απαντάω στην ερώτηση του. «Αυτά είναι μαλακίες. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όσο και να προσπαθούν.» Λέει γυρνώντας το βλέμμα του κάπου αόριστα.
Ίσως να έχει δίκιο.

-K