Τα δεδομένα άλλαξαν.

Κεφάλαιο 7.

.

«Ο Νίκος δεν είναι εδώ;» Ρωτάει ο Στέλιος και κάθεται στον μεγάλο καναπέ.
«Δεν είναι,έχει δουλειά στο γραφείο.» Απαντάω και κάθομαι δίπλα του.
«Θέλεις να πιεις κάτι;» Τον ρωτάω στη συνέχεια. «Θέλω βότκα.» Λέει εκείνος χαμογελώντας. «Σκληρό.» Του απαντώ γελώντας.

Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το τραπεζάκι με τα ποτά που έχει ο Νίκος.
Βρίσκω το μπουκάλι της βότκας και βάζω λίγο σε ένα ποτήρι.
Ο Στέλιος μου ζήτησε να με γυρίσει εκείνος σπίτι και δέχτηκα. Όταν με έφερε,ρώτησε εάν θέλω παρέα και επειδή δεν ήθελα να είμαι μόνη μου όλα το βράδυ του ειπα να ανέβει και έτσι έκανε.

«Ορίστε.» Απευθύνομαι στον Στέλιο και ακουμπάω το ποτήρι του στο χαμηλό τραπέζι μπροστά του.
«Για πες μου τα νέα σου;» Λέει εκείνος και πιάνει το ποτό που του έβαλα στα μεγάλα του χέρια. Πρόσεξα πως το ποτήρι χάνεται στα χέρια του.
«Δανάη;» Ρωτάει εκείνος.
«Ναι;» Δεν κατάλαβα πως αφαιρέθηκα.
«Πες μου τα νέα σου λέω.» Γελάει λίγο,το κατάλαβε ότι κοιτούσα τα χέρια του. Θα με πέρασε για τρελή.
«Τα ξέρεις,δουλειά και μετά σπίτι.» Του λέω.
Είναι όμορφος,τα μαύρα κοντοκουρεμένα του μαλλιά τον κάνουν ακόμα πιο ελκυστικό.

«Δανάη;» Ακούω την φωνή του και συνειδητοποιώ πόσο κοντά σε εμένα είναι.
«Ναι;» Λέω και τον κοιτάω ευθεία στα μάτια.
«Που ταξιδεύεις σήμερα;» Λέει γελώντας ελάχιστα. «Συγγνώμη,απλά είμαι πολύ κουρασμένη από την δουλειά.» Λέω και κατεβάζω το βλέμμα μου στα μπλεγμένα μου δάχτυλα.
«Είσαι πολύ όμορφη.» Πετάει ξαφνικά.
Σήκωσα το βλέμμα μου στο δικό του και τον είδα να χαμογελάει λίγο.
«Σε ευχαριστώ και εσύ είσαι... όμορφος.» Κατάφερα να πω μέσα από την ντροπή που ένιωθα εκείνη την στιγμή.

Η μικρή απόσταση που μας χώριζε μου έδινε την ευκαιρία να εισπνεύσω την ανάσα του που μύριζε βότκα.
Χωρίς να το περιμένω σκύβει και πλησιάζει τον λαιμό μου. Αφήνει εκεί μικρά φιλία και αμέσως ένιωσα να ανατριχιάζω. Τα κρύα του δάχτυλα ακουμπούν το μπράτσο μου.

«Μυρίζεις όμορφα.» Τον ακούω να ψιθυρίζει και χαμογέλασα ελαφρά.

Απομακρύνεται από τον λαιμό μου και μόλις ανοίγω τα μάτια μου τον βλέπω που με κοιτάζει στα μάτια με έναν τόσο όμορφο τρόπο.

«Ξέρεις Δανάη-» λέει και η πόρτα ανοίγει και ο Νίκος προβάλει.

Ο Στέλιος κάθεται κανονικά και πιάνει το ποτό του νευρικά και πίνει μια καλή γουλιά.
«Γεια σας.» Λέει ο Νίκος και πλησιάζει το σαλόνι.
«Γεια-α» λέω και τραυλισα χωρίς να καταλάβω το γιατί. «Τι γίνεται;» Λέει ο Νίκος και κάθεται στον απέναντι καναπέ από εμας. «Καλά φίλε,εσύ;» Απαντάει ο Στέλιος στην ερώτηση του αλλά νιώθω μια ένταση από μέρους του. «Πολύ καλά. Εσύ Δανάη;» Απευθύνεται σε εμένα.
«Ε,καλά είμαι.» Λέω απλά χωρίς να τον κοιτάξω. Μα γιατί συμπεριφέρομαι έτσι,δεν έκανα και κάτι κακό.

«Να σου κάνω παρέα με το ποτό;» Λέει ο Νίκος στον Στέλιο. «Μπα,εγώ φεύγω τώρα.» Λέει και σηκώνεται πάνω. Και εκεί έκανε κάτι που δε το περίμενα,έκρυψε πως το μέρος μου και με φίλησε στο λαιμό λέγοντας μου «θα τα πούμε άλλη φορά».

«Τα λέμε.» Είπε στον Νίκο και έφυγε.

Εγώ δεν ειπα απολύτως τίποτα.

Ο Νίκος σηκώθηκε και τον είδα που πήγε να βάλει κάποιο ποτό υποθέτω.
Τον είδα που πήρε το μπουκάλι του whiskey.

«Τι θα πείτε άλλη φορά Δανάη;» Λέει καθώς είχε γυρισμένη πλάτη σε εμένα.
«Δε γνωρίζω.» Λέω απλά. Ήταν αλήθεια,δε γνώριζα.
«Αυτός σε γουστάρει.» Λέει και πίνει από το ποτό του καθώς κάθεται στην προηγούμενη θέση του. Εγώ απλά γέλασα χωρίς να πω κάτι.
«Γιατί γελάς;» Ρωτάει.
«Δε νομίζω.» Λέω αυτό που πιστεύω.
«Είμαι άντρας και ξέρω.» Λέει και νου κλείνει το μάτι.
«Και σε γουστάρει τρέλα.» Συνεχίζει.
«Καλά λέγε εσύ.» Του λέω ειρωνικά και σηκώνομαι από την θέση μου διότι άρχισα να νιώθω πολύ αμήχανα. «Πάω για ύπνο,καληνύχτα.» Λέω και εξαφανίζομαι χωρίς να περιμένω να πει κάτι.

Χαμογέλασα στη σκέψη του ότι αρέσω στον Στέλιο. Ίσως μου αρέσει και εμένα.
Ίσως.