თეოს POV:
კარავში მარტო ვიყავი, როდესაც გავიგონე დამაყრუებელი ხმა.ხელები ყურებზე მივიჭირე და თვალები დავხუჭე, როდესაც თვალები გავახილე ჩემთვის უცნაური რამ დავინახე ახლა კარავის მაგივრად ჩემს ბითიესის ნივთებით გატენილ ოთახში ჩემ საწოლში ვიწექი.
ნუთუ ეს ყველაფერი რეალურად არ მომხდარა, ნუთუ ეს ყველაფერი ჩემი წარმოსახვა იყო ,მაგრამ ეს ისეთი რეალური იყო, უბრალოდ ეს შეუძლებელიაა, არაა ასე არუნდამოხდეს ეს არშეიძლება უბრალოდ ერთი ადგილიდან მეორეში ვერ გადავინაცვლებ და ყველაფერი ასე ვერ გაქრება არაა არააა...
ახლაც ყველაფერი ზუსტად ისეა როგორც იმ დღეს როდესაც დედას აეროპორტში ვაცილებდით და ბითიესს შევხვდით.
ტელეფონს დავხედე და გაკვირვებისგან ტელეფონი ხელიდან გამივარდა, რადგან ეხლა ზუსტად ის დღე და რიცხვია რაც მაშინ 18ივლისი.თითქოს ყველაფერი უკან ბრუნდება და თავიდან მეორდება....
-თეოო ჩამოდი აეროპორტში მაგვიანდება-გავიგე დედას ხმა ქვედა სართულიდან და ახლა კიდევ უფრო დავეჭვდი იმაში რომ შეიძლება გავგიჟდი.
სწრაფად ჩავიცვი ისევ ლამაზად დადებული ტანსაცმელი და სწრაფად ჩავედი დაბლა.
ვიცოდი რომ იქ ანი დამხვდებოდა და ეს ასეც მოხდა,ანი დაბლა დამხვდა ზუსტად ისეთ ტანსაცმელში როგორშიც მაშინ .
ახლა ანის მხოლოდ მივესალმე აღარ ჩავხუტებივარ , გარეთ გავედით და ტაქსში ჩავჯექით დედასთან ერთად.
ერთი სული მქონდა როდის მივიდოდით აეროპორტში, რადგან ვიცოდი რომ იქ ბითიესს შევხვდებოდით.
აზრზე არ ვარ რა ჯანდაბა ხდება ჩემ თავს, არ ვიცი რატო მეორდება ისევ ეს ყველაფერი, თან ყველაზე საშინელება ისაა რომ რაც ადრე მოხდა ახლა არავის არ ახლოვს ჩემგარდა არც ანის.
მივედით აეროპორტში. გარეთ სიცარიელე იყო, როგორც მოველოდი.
ამხნის მანძილზე დადუმებულმა ანიმ მხოლოდ ახლა ამოიღო ხმა:
-რა უცნაურია გარეთ რატო არავინ არ არის
-იმიტომ რომ შიგნით 7ბიჭია დაკარგულები და იმათთან არიან-დაუფიქრებლად წამოვროშე
-მოიცა რაა? ეგ შენ საიდან იცი-ღმერთო რასულელი ვარ, დამავიწყდა რომ ანის არ ახლოვდა მომხდარი და ამიტომ ვთქვი ის საშინელება.ამის დედაცც ახლა როგორ გამოვძვრე ამ სიტუაციიდან. ფუი ჩემი ბედის დედას შევახტი მე დოინჯით.
-ჰმმ...ისა აი ამ ფანჯარაში დავინახე თორე საიდან უნდამცოდნოდა ვანგა კიარ ვარ-ვუთხარიდა ვითომ სიცილით დავასაჩუქრე,კიდევ კარგი მალე შევნიშნე აეროპორტის შუშის ფანჯარა და ეს გამოვიყენე თავის დასაძვრენად თორემ მართლა გიჟად ჩამთვლიდნენ.
შიგნით შევედით,დედას აგვიანდებოდა ამიტომ სწრაფად გავაცილეთ და შემოვბრუნდით.
მე ვიცოდი რომ ზუსტად ახლა დავინახავდით ბითიესს და ანი გაკვირვებისგან ადგილზე მიიყინებოდა და გამოიცანით ყველაფერი ზუსტად ასე მოხდა, მაგრამ მე უცებ წავათრიე ანი მათკენ. ანი გაქვავეებული სახით ჩუმად იმეორებდა:
ეს ბითიესია;ეს ბითიესია;ეს ბითიესია;ეს ბითიესია;......
ბოლოს ყელში ამომივიდა და ჩემმა ნერვებმაც მიმტყუნა,ანის ბოლოხმაზე ვუღრიალე:
-ხოოოოო ანიიიი ეს ბითიესია, გავიგეთთ უკვეე -ჩემ ყვირილზე ბიჭები შიშისგან შეხტნენ, ხოლო ტაემ საერთოდ ტირილი დაიწყო და ჯიმინას ჩაეხუტა. დანარჩენები კი გაფართოებული თვალებით გვიყურებდნენ,მაგრამ ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, რადგან გამახსენდა რომ ზუსტად ამდროს თიკომ დარეკა ასე რომ მას არ დაველოდე და მეთვითონ დავურეკე და როგორც მაშინ მხოლოდ ვუთხარი რომ აეროპორტში მოსულიყო და ტელეფონი გავუთიშე ანიკი ბიჭებისკენ წავათრიე.....
ვიცი ცოტა დავაგვიანე მაგრამ იმედია მაპატიებთ 💚აბა როგორი იყო?✨
