The Clairvoyant's Date

Six

Six
Pagkakamali

December 24, 2015... Helven Village Phase IV, No. 999, Black street.

Ilang minuto ko pang tinitigan ang papel, pinipilit ang sariling alalahanin kung alam ko ba ito.

A date? An adress? What does it have to do with me? Wala akong maalala na maiuugnay ko ang nakasulat sa papel. I swear, hindi pamilyar ang petsa at address na nakalagay doon. Isa pa, ano namang kinalaman nito sa sitwasyon na kinakaharap ko ngayon?

Matagal-tagal din akong nag-isip, ngunit nabigo lamang ako. I sighed.

Now I'm stucked.

A while ago, buong-buo na sa utak ko ang aking plano. Simple lang, ang humingi ng tulong sa mga may awtoridad. But you see, it didn't work, and I don't know why it didn't. It was my Plan A, pero nakalimutan kong gumawa ng Plan B. For I was so sure that I wouldn't need the rest of the letters, pero nagkamali ako.

Ngayon, ni hindi ko na alam kung saan magsisimula. Hindi ako makahagilap ng wisyo. Hindi ako makagawa ng plano. Hindi ko alam kung saan ako makakahingi ng tulong. Hindi ko na alam ang gagawin ko...

"Wala kang mahihingian ng tulong, Aia..."

Something in my brain ticked when I heard the voice of Aling Ria.

"Wala kang mahihingian ng tulong, Aia..."

"Wala kang mahihingian ng tulong..."

"Wala kang mahihingian..."

"Wala..."

Those were the last words she said before she left the room. What does she intend to say? Anong ibig niyang sabihin na wala akong mahihingian ng tulong?

Napatutop ako sa bibig ng dumapo ang paningin ko sa teleponong nakalaylay sa sahig.

"Wala kang mahihingian ng tulong, Aia..."

Nagsimula nang pumitik at tumibok ang aking sintido. Sobrang sakit na ng ulo ko, at hindi ko na rin naiintindihan ang nangyayari...

Bumalik muli ang atensyon ko sa papel na nasa ibabaw ng lamesa. Kulay pula na ito sanhi ng likidong nanggagaling sa kutsilyong nakatusok dito, ngunit malinaw ko pa ring nababasa ang bawat letra.

I sighed, a heavy one.

I only have this one as a starter. Wala na akong ibang maisip na paraan. This paper have been shown to me for countless times already. It must be for a purpose. Now I really believe na may purpose ang pagkakikita sa'kin ng papel na 'to. I cannot just blame this on coincidence.  I guess I should give this a try. This is my only hope left. Besides, wala namang mawawala kung susubukan ko.

Ang tunog ng malulutong na tuyong dahon, huni ng ibon, at lagaslas ng hangin ang sumalubong sa'kin. Tinignan ko kung saan ako dinala ng mga paa ko.

I am standing on a middle of a forest. Around me were multitudes of dead trees, having pale brown as their color. Nagkalat na parang buhangin ang mga tuyong dahon sa lupa. The rays of sun slightly passing through the gap of the tree's leaveless branches.

Napatanga ako.

Ilang oras ko nang nilalakad ang kahabaan ng lugar na ito. This is where the address took me. But why... in a middle of a forest?

Feeling empty and hollow, I resumed on walking. Pilit inaaninag ang kadulu-duluhan ng mga matatayog na puno. Ilang minuto pa akong pagod na naglalakad, hanggang sa hindi ko namalayan na nakatayo na pala ako sa harap ng isang maliit na gusali.

It was an old, one storey building. Its original color was now replaced with a dirty red orangey one, resembling that of a rust. Ilang bahagi pa ng pundasyon nito ay may sira na. Just by looking at it, you could conclude that this building was built years ago, na napakarami na nitong pinagdaanan sa mga nakalipas na panahon.

Niyakap ako ng anino nito. Napansin ko namang may kung anong nakasulat sa bandang tuktok ng bubong nito. It was like the name of the building, pero kupas na ito at nahirapan na akong basahin. Ngunit nakaya ko pang mabasa ng bahagya ng isang bahagi nito. It says, ...phanage.

Phanage? An orphanage? Is it?

Dinukot kong muli ang papel sa aking bulsa at binasa ito.

Is this really the place? Bakit pakiramdam ko ay nagkakamali ako?

Bakit naman nito ako nais dalhin sa isang bahay ampunan? I'm in doubt. Nanlulumo ako. Nagkamali ako sa desisyong sundin pa ang nakasulat sa papel na ito. This is a dumb idea! Bakit ko ba naisip na makatutulong ito sa sitwasyon ko?

Kung sana ay iginugol ko nalang ang oras na inilaan ko rito sa paghahanap sa aking magulang, edi sana ay nagkaroon pa ng katuturan! I am sure na may progress na ako kahit paano kung ginawa ko nga 'yon. I could've found helping hands by now. Edi sana'y hindi nasayang ang oras ko.

Kulang nalang ay mag-isa kong sapukin ang sarili ko. Seriously, Aia... just the mere fact that you thought that this paper, a useless piece of shit, would help you get out of this mess, shouts out to the whole world how stupid you really are. Napakatanga mo. Napakatanga ko.

Naiinis kong pinunit at nilukot ang papel bago ko ito itapon sa lupa. Walang kwenta. Now I am back to zero... again. Naasar kong sinabunutan ang sarili bago nagpakawala ng isang malakas na sigaw.

My body's composition as of the moment is now 99% stress and frustration, while the remaining 1% stands for my tiniest sanity left. Malapit na akong masiraan ng bait.

I was about to head back to the forest para makapag-umpisa nang maglakad pauwi. Pipihit na sana akong patalikod nang nakarinig ako ng malakas na pagbukas ng isang kinakalawang na tarangkahan.

"Raiah?"

The old voice made me stop from heading back. It was my name... it was my name who the voice called!

"Naku, Raiah, ikaw na nga!"