Beyaz Meleğim ~NEFTAH~

1.Bölüm

-Nefes-
Umutlarım kaderin ördüğü ağlara takılıp kalmış arkalarından döktüğüm gözyaşlarına aldırmadan çırpınarak can veriyorlardı. Umut fakirin ekmeği denir ya... Benim son lokman elimden alınmıştı işte. Umut hep içimizde taşıdığımız ama asla değerinin farkına varamadığımız bir mücevherdi. Ben son umudumu da kaybettiğim o gün o mücevherin ne kadar değerli olduğunun farkına varmıştım. Ölmeye yüz tutmuş bir çiçek gibi soluk alıp verdikçe ölüyordum...
Annem öldüğünden beri babam bana katil gözüyle bakmaya başladı ve üzerime hiç düşmedi. O yüzden ben küçüklüğümden beri kendimi rengarenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim. En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı. Beyaz bir gelinlik...
Beyaz, mutluluğun, aşkın, kendi yuvamı kurabilecegimin ve anneliğin tarifi imkansız duygusuna erişebileceğimin mujdecisiydi. Babamda bu hayalimi elimden alıp beni başka bir adamla evlendirene kadar. Beni anlayan bir abim vardı bir zamanlar ama artık o da yok ben nasılım, ne yaptım, kimleyim diye düşünmeden o da kendini sonsuz uykunun kollarına bıraktı, annem gibi...

Ben nefes zorlu bu benim hikayem...