His 12:51

Page 6 [At Fault, Blame, and Paris]

April 14, 2007

Sa takot ko na baka hindi totoo ang lahat... Na nananaginip ako sa mismong loob ng panaginip ko, itinigil ko saglit ang pagmamahal ko sa 'yo, kahit sobrang hirap. I need space. Baka sa espasyo na 'yon, matuto akong palayain ka na.

Pero sino bang niloko ko? It was always 12:51 p.m. when I think that you'll meet me. Gosh, Spring, I miss you so much. Ilang beses ko bang sasabihin ang bagay na iyon? At ang pagmamahal ko, h'wag na h'wag kang magtatangka na ibalik sa akin. Kasi hindi ko pa kaya. Ang paglisan mo nga ay halos ikamatay ko na, papaano na lang kung tuluyan ka ng sumuko?

Gusto kong ikuwento sa iyo ang nangyari ngayon sa araw na ito because I want you to know it. I don't want to cheat. Hindi ako manduruga, Spring.

Wala namang nangyari sa araw na ito. Bawat oras, nasa isip kita. Bawat segundo, imahe mo ang paulit-ulit na bumabalik sa aking isipan. Wala ako sa huwisyo nang bumabiyahe ako sa taxi papuntang airport.

Wala na ako sa Pilipinas. I am here to our favorite place: Paris. Katulad ng dati, gustong-gusto ko pa rin ang pamilyar na simoy ng hangin, ang mga estrangherong naglalakad sa kalsada, ang mga gusali't malalaking bahay, at iba't-ibang uri ng sasakyan. You know that I hate being descriptive about places, I hate it and you, too.

Pumunta agad ako sa condominium agad-agad. Pagod na pagod ako. At ito ang una kong hinanap sa mga bagaheng dala-dala ko. Kinabahan pa ako nang hindi ko makita. Pinagpapawisan na ako, panay na rin ang paglunok ko. After a thousand of seconds of seeking for it, finally, I found it!

So, yes, because I am really tired right at this moment, I'll stop now. Goodbye, Spring. I love you.

***

PUNONG-PUNO ng kalungkutan ang loob ng silid. May dalawang tao ang nakakulong sa puting kwarto na iyon. Walang lagusan papalabas. Ang dalawa'y magkasandal ang likuran. May inbisibol na harang ang naghihiwalay sa kanilang dalawa.

"Tell me, Fir. Masama ba ang ginawa natin nang gabing iyon?" tanong ng dalagang may nakakalunod na mata. Ipinikit nito ang kaniyang mga mata. "I hate to admit it, but I was hurt. His eyes were full of desperation, longing, misery, loneliness, and confusion. Ang sakit-sakit na makitang nasasaktan siya." Lumuha ang dalaga sa sakit na nadarama. Sa boses pa lang ay mahihimigan iyon... Basag iyon at may halong kalungkutan at pait.

"No," uttered Fir. "Tama lang iyon. He have to accept that you're long gone. That you will never been able to come back anymore in his world. To set you free, to set us free, he needs to uncaged us."

"But," she muttered. "I can't let him go yet."

"We are cursed, Sier," bato nito sa dalaga. "Because of him. Because he wished to brought you back. Because he never wants to give you up."

Bumuntong-hininga si Sier. "I hate you," gatol na aniya.

Umawang ang pang-ibabang-labi ni Fir.

"I hate you! I really hate you! But you're the missing part of me and I love you... I can't. Ilang beses kong sinabi na dapat magalit ako sa 'yo, na dapat ikasuklam kita, pero hindi ko kaya kasi --," she mumbled, not muttering the next part.

"Dahil ba sa ginamit ko ang hitsura mo para akitin s'ya?" tanong nito.

Natigil si Sier. Kumurap-kurap s'ya.

"Akala ko ba pumayag ka na sa gusto nating mangyari? Ang saktan s'ya?" Tumigil ito saglit. "Kung talagang matalino ang taong iyon, malalaman niya ang nais iparating ng bangungot n'ya. Na hindi ka na magiging totoo. Na wala ka na talaga. That's why I changed myself into me," paliwanag nito sa babae.

"But you kissed him seducingly! Ang galing mong umarte!" palatak ni Sier dito.

Natawa ang dalagang may asul na mga mata. Ngunit agad siyang nagseryoso. "I'm sorry... Hindi ko rin gusto iyon. But to tell you honestly, he's a damn good kisser. But doing "the making out', he's not good at it -- doubts can be read on his face."

"F you, Fir!" Napatayo ito't nasabunutan ang buhok. "D it! Why did I agreed to that plan?!"

Napahalakhak ang babae sa kabilang banda. "I said I'm sorry, 'kay? Don't be mad at me."

"How can I?! Tell me?! You just kissed the man I love and for goodness' sake, you have a make out session with him!" sigaw nito.

Itinaas ni Fir ang dalawa n'yang kamay. "Fine, fine! It's my fault!" Nakangisi ito. Itinaas niya ang kilay, ngunit ang kaniyang mga mata ay bigla namang pumungay. "You are deeply in love with him, aren't you?"

Stunned, she looked at me with confusion and iritation. Bigla siyang napaupo sa makinis na puting sahig. "Don't divert the topic." Umirap pa ito sa ere. Ngunit isang luha ang kumawala sa kaniyang mata.

"You really do?"

Tumango ang kausap nito. Huminga siya nang malalim bago punasan ang luha sa gilid ng mata. "I sincerely do," may pait na ani niya rito.

"How about Him?" with hesitation, Fir uttered.

Natatakot na tumingin sa kaniya ang dalagang may nakakalunod na mga mata. Ngunit agad na nag-apoy ang mga iyon. Kumunot ang kaniyang noo. "I don't care about Him. He made me like this," may diin na sagot niya kay Fir.

"Oh, dear Sier, alam mo kung papaano siya magalit," panakot nito rito.

"Then he shalt kill me," she mumbled, laugh so loud after. Sinamaan niya ng tingin ang puting ceiling. "For sure, He's hearing us."

"Assumingly, yes," sabat ng may asul na mga mata. Tumayo ito bago tumingin kay Sier nang may malungkot na mukha. "That's why I hate you, too."

"What?" Umiwas ng tingin ang kausap niya, alam na kung ano ang tinutukoy.

"Bakit...?" Hindi na niya in-open up pa ang topic. Ilang minuto silang ganoon. Hinawakan niya ang hindi makitang harang.

Naglakad papalapit sa kaniya si Sier. Inilapat ang kamay sa nakapatong sa inbisibol na pader na palad ng si Fir. "Trust me, He will, too," without hesitation, she uttered to the girl.

Nagsalubong ang kanilang mga mata. Ang isa'y may hinanakit; ang isa'y naghihimutok sa pagkukulang at galit. Namuo ang katahimikan sa pagitan nila. Nang biglang nagkaroon ng isang bilog, sila'y nasa loob niyon, sakop ang kanilang mga paa, parang isang orasan ang gumuhit nang biglaan. Nagkaroon ng tatlong kamay: ang maliit ay nakatutok sa 12; ang mahaba ay nakaturo sa 51; at ang isa'y nagkaroon ng buhay at nagsimulang gumalaw.

Nagkatinginan ang dalawa. Napakabilis ng lahat. Ang isang buwan ay isang oras lamang doon. Mabilis para sa lugar nila ang pangyayari... Ngunit hindi sila tumatanda. Paano nga ba kung parehas ng kaluluwa't hindi na nabubuhay pa sa mundong kinagagalawan ng lalaking may dahilan ng lahat?

Isa lang ang nasa isip nila nang mga oras na iyon...

The time has come for them to meet this guy, he who is at fault and he who needs to be blamed for their suffering, or Fir's suffering? But despite the consequences, they still love to be back, for a second, to Earth, and to see him, for Sier to meet him swiftly.

Aye, Sier never thought about this. To use one of her aces to be with him even for a day only.

And nah, Fir realized to make her move towards this cold guy that made her like this. She want His heart to be uncovered by the so-called ice.

Bravo Sier's feeling for starting to be at race, buzz Fir's oh-sensation for wondering to kiss that hot god-like creature.

And with an instant blurry scenario, they found out that the places they are at are different. Fir, at the world called Threa, the Mrognus. And Sier at the condominium of -- who else, well, His condominium... the guy who's at fault's, of course.

***

I'd be glad to hear out your thoughts about the story! Please, do comment it at the Comment Section!