"Μικρές Ιστορίες"

Μα πως μπορούν οι άνθρωποι;

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο κακιοί και εγωιστές. Να δρουν λες και δεν τους νοιάζει τίποτα παρά μόνο ο εαυτός τους, ενώ ο συνάνθρωπός δίπλα τους τους χρειάζεται. Που πήγαν τα χαμόγελα και οι χαμογελαστές καλημέρες σε γνωστούς και αγνώστους; Που πήγε το να κρατάμε την πόρτα στον φορτωμένο για να περάσει; Οι ξαφνικές κουβέντες με τον διπλανό ή καποιον περαστικό; Τα κοπλιμέντα; που όσο μικρά και ασήμαντα και αν φαίνονται μπορούν να φτιάξουν την μέρα κάποιου. Που πήγαν τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ όταν σε εξυπηρετεί κάποιος, η υποχώρηση ή το να βγεις από τον δρόμο σου για να προσφέρεις βοήθεια;
Που χάθηκαν οι διαπροσωπικες σχέσεις; Το να ανταλλάσσουν κουβέντες και χαμόγελα οι άνθρωποι μεταξύ τους και όχι να υποπτεύονται ο ένας τον άλλον(;) Που χάθηκαν τα χαμόγελα γενικά! Ο κόσμος έχει γίνει τόσο μουντός, έχει χάσει το νόημα. Έσβησαν τα πρόσωπα τους, χάθηκαν τα όνειρα τους. Και κατέντησαν έτσι.  Μοναχικοί, εγωιστές και αγενής. Τραγικό δεν νομίζετε;