KIŞ GÜNEŞİ (Yağhaz)

YENİDEN BAŞLANGIÇ

Yeniden başlangıçtı onlarınki ,yeniden doğmak gibi bir şeydi. Hayat bu sefer onlara yeni bir şeyler öğretti mesela Hazan'a ;geçmişte yaşananları geleceğe yıkmamak gerektiğini .

Yağız'a da bilmeden yargılamamak gerektiğini tıpki otel odasında olan gibi. Ama ne farkeder sonuçta hayat onlara bir şeyler öğretti. Şimdi ikiside mutlu ve huzurluydu sımsıkı kilitlemişlerdi ellerini birbirine ,daha fazla alev alevdi birbirlerine dokunan elleri .
Daha çok aşk vardı hücrelerinde daha çok sahiplenmişti birbirlerini ,ama birisinin gizlediği diğerinin bilmediği bir şey vardı.
Birisi diğerini daha önceden görmüştü daha önceden aşık olmuştu.

2 yıl önce aşık olmuştu doğallığına,güzelliğine,ayakta dimdik duruşuna ama yediremedi işte kendine, yapamadı.Çok korktu, onun içindi zaten o kadar kötü dağılışı, onun için affedemeyişi ,hasta ağrısı yetmiyormuş gibi kalbini bide aşk ağrısı sarmıştı.

Otel odasını hatırladınız mı işte o zamanda seviyordu onu ama tanıyamadı zaten iki yıl olmuştu göreli onunkide diğerinin ki gibi, ilk görüşte aşık olmuştu.
Hatırlamadı onu taki ondan tekrar gülümsemesini istediğinde anladı, o güldükten sonra acı gülümsemesinden anladı onun olduğunu çünkü Sinan'a böyle gülmüştü.

Acı acı, Sinan o zaman onu aşağılarken de böyle gülmüştü .
Dedimya işte onun içindi bu kadar fazla dağılışı.

|HAZAN|

Sevdiğim, her şeyim, umudum yanımdaydı. Ne kadar zor olsada başarmıştım işte, yenmiştim korkumu.

Yağız benim için bir sevgiliden daha da öteydi, eğer onu kaybetseydim, elimden kaçırsaydım, hiçbir şey kolay olmayacaktı ne içimde nede çevremde herşey eksik kalacaktı. Ne kadar uğraşsamda toparlanamayacaktım. Öldümü yaşıyor mu? Hemde benim yüzümden.

Neyseki gitmedi bir yerlere bırakmadı beni, affetti. Şimdi yanımdaydı el ele yürüyorduk sahilde, sadece bir şey değişmişti tenim onun tenine değdiğinde daha çok yanıyodu. Daha çok hissediyordum ben olduğumu, benim olduğunu. Sanki hayat benim için daha yeni başlıyordu ,daha yeni sanki ben oluyordum ve hepside onun sayesinde.

Şimdi düşünüyorum da Yağızla tanışmasaydım hala Sinan'ı sevdiğimi düşünecektim o zamanında herkesin ortasında beni aşağılamışken yine de onu sevmeye (!)devam edecektim. Hani derler ya "aşk laftan anlamaz ki"
Benimde Sinan için felsefem buydu işte. Ne yaparsa yapsın sevecektim yani öyle zannetmiştim ama denizin bütün rengini gözlerine alıp benim gözlerimi açan biri vardı.

Şimdi eli elimdeydi ,kalbide kalbimde . Bir an kendimi dünyanın en şanslı kadını hissetmiştim dayanamadım parmaklarımın üstünde durup yanağına bir buse kondurdum . Yüzündeki huzur ve gülümseme arttıkça daha da hızlı atıyordu kalbim ama artık bu kadar hayal yeterdi.
Gerçek dünyaya dönme zamanı gelmişti.

Hazan: Ee sevgilim şimdi ne yapıyoruz ,var mı bir planın? Okan'ın anlattığına göre bütün varlığını babana geri vermişsin.

Yağız: Evet sevgilim onun olan her şeyi ona verdim ama onun olan her şeyi.

Hazan: Nasıl yani ?

Yağız: Ben Amerika'da okurken staj için bir şirkete girmiştim orada kazandığım parayı başka bir hesapta saklıyordum.Şirkette mesai bitince garson olarak çalışıyordum, sonra okul bitti  orada çalıştım.Baya bir para biriktirmiştim

Hazan: Ciddimisin ?

Yağız: Hatta evim bile var bir tane Türk amca vardı Amerika'da  kimsesi yoktu ona yardım ediyordum ,zengindi de burda bir evi vardı daha doğrusu çiftlik orayı bana bırakmıştı . Çok ısrar etmişti ve dediki eğer bir sevdiğin olursa ciddi düşünürsen onunla birlikte bu eve gelin .