Biri İkiz Mi Dedi?![Tamamlandı]

47.Bölüm(Final)

1 Gün Sonra

Yine artık bütünleşmiş olduğum hastane koltuğunda bir umut çıkmasını bekliyordum. Koridorda doktorlar ve benden başka kimse yoktu.

Diğerlerinin durumları ağır değildi hepsi bu 6 hafta içinde toparlanmıştı herkes gelip eve gitmemi söylüyordu fakat kendimi eve gitmeye hazır hissetmiyorum.

Onu burda bırakmak istemiyordum.

Tekrar akmaya başlayan göz yaşlarımı silip temiz hava almak için hastanenin bahçesine çıktım banklardan birine oturup insanları izlemeye başladım.

Tekerlekli sandalyede olanlar,çocuklar,yaşlılara yardım eden hemşireler...

Her gün bıkmadan izlediğim görüntüler.

Gözlerimi kapatıp başımı arkaya yasladım ve derin bir nefes alıp kuşların cıvıltılarını dinledim.

O sırada yanımda bir hareketlilik hissettim.

Tek gözümü açıp yanıma baktım benim yaşlarımda yada en fazla 2 yaş küçük bir çocuk vardı.

Sigarasını dudaklarının arasına alıp"selam."dedi.

"Selam...bu kadar fazla hasta varken bir hastane bahçesinde mi sigara içiyorsun?"

Bir bana birde elinde tuttuğu sigaraya baktı.

"Sanırım?"

Gözlerimi devirip az önceki konumuma geri döndüm.

Hareketleri bana Aras'ı hatırlattığı için sessiz kalmayı tercih ettim ama o yine konuşmaya başladı.

"Birini bekliyorsun sanırım."

"Hayır."

"İçerde."diyip daha açıklayıcı oldu.

"Evet."

"Kim?"

Kim.

"Erkek arkadaşım...komada."dedim fısıldayarak.

Bedeninin gerildiğini hissetmiştim.

"Özür dilerim yarana tuz basmak istemezdim."

"Sorun değil...her gün hatırladıkça ben basıyorum."daha fazla konuşmayıp sessizliği sessizliğime karıştı.

Ayağa kalkıp tişörtümü düzelttim.

"Görüşürüz."diyip arkamı dönerek hastaneye ilerledim.

Asansöre ilerleyip 4'e bastım.

Kapılar kapanırken arkamı dönüp aynada kendime baktım.

Belimde olan saçlarım kalçamda,canlı görünen tenim biraz daha soluk ve zayıflamıştım.

Bu olanlar iştahımı kesmişti.

Kapılar açılınca önüne dönüp asansörden çıktım.

Yakında popomun izi çıkıcak olan koltuğa geçip kıvrıldım.

O sırada soldan bir ses geldi.

"Deniz."

Kafamı çevirince gelenin Derin olduğunu gördüm.

Yanıma gelip oturdu.

"Daha fazla bekleme artık her gün aynı gel eve gel yemek ye dinlen biraz lütfen seni böyle gördükçe sanki benmişim gibi hissediyorum...ikiz."

Yorgun bakışlarımı ona çevirdim.

"Napıyım Derin biran önce bu acının geçmesini istiyorum...onu istiyorum eski hayatımı istiyorum yine delirip etrafta saçmalamak istiyorum."diyip daha fazla göz yaşlarımı tutamayıp ağlamaya başladım benimle birlikte oda ağladı.