Zifiri karanlık bir odaydı benim dünyam.
Kimseyi içeriye sokamadığım benim karanlığım.
Sanki ruhum bedenimden çıkmak için fırsat kolluyor gibiydi.
Beni yalancı karanlıktan asıl karanlığa mahkûm etmek , tek istedigi buydu ruhumun.
Kirletilmiş bedenimden tiksiniyordu.
Zihnim bana türlü oyunlar oynayıp bana ihanet ediyor , bununla da yetinmeyip benliğimi kaybetmemi sağlıyordu.
Bu ben değildim ki , karşımdaki yansıma ben olamazdım .
Normalde beyaz olan tenim ruh beyazına dönmüş , kan çanağı gözlerim ve onun altınladi morluklar da tenime eşlik ediyordu.
Uzun siyah saçlarımdan yere su damlacıkları düşùyordu .
Yere her düşen damla ile birlikte sanki ruhumdan birşeyler eksiliyor gibiydi .
Kaybediyor olduğum benliğime sıkı sıkıya sarılıp benden gitmesini engelleyecek halim bile yoktu.
Ne olursa olsundu.
Zayıflayan sadece bedenim değil ruhumdu ayrıca .
Kafamı hafifçe aşağı eğip ellerime baktim .
O herzaman bakımlı olan tırnaklarım gitmiş yerine kökünden sökülmek istercesine kesilen tırnaklar gelmişti.
O kadar derinden kesmiştim ki sızım sızım sızlıyordu .
Ama ruhumunki kadar degildi acısı.
Gòzlerimi saçlarıma odaklayıp baktım birsüre . Normalde hep omuzumun uzerinde olan siyah gür saçlarım şimdi neredeyse kalcalarima kadar gelmiş ve çoğu dökülmüştü .
Onlarda benden iğrenip beni bırakıyorlardı .
Bende kendimden iğreniyordum ...
