Yavaş yavaş başımı çevirip
Odama bir göz attım.
Hatrı saylılır büyüklùkteki odam eskiden siyah ve gri renklerine sahipken şimdi rengarenkti yatağım pembe , kitaplığım yeşil çalışma masam mor , kitap okumak için aldırdığım rahat tek kişilik koltuğum kırmızı , duvarlar bebek mavisi , gardolabım , banyo kapısı ile odanın kapısı boyuna şeritler halinde gökkuşağının renklerine boyanmıştı.
Renklerden medet umar hale gelmiştim.
En çokta karanlıktan korkar olmuştum. Etraf karanlık olmayınca uyuyamayan ben şimdi ışıksız uyuyamıyordum.
Hafifçe silkelenip düşüncelerimden kurtulmaya çalışıp saçlarımın ıslaklığını umursamadan yatağıma girdim ve başımı çevirip karanlık gökyüzünü , onu aydınlatan ay'ı
Seyrettim.
Bu gece kış mevsiminde olmamıza rağmen havada tek bir bulut yoktu.
Ay o kadar parlaktı ki eğer ışığı kapatırsam hiç şüphesiz bütün odayı aydınlatabilirdi.
Ama sorun şuydu ki benim karanlığımı aydınlatacak kadar güçlü değildi.
Yavaş yavaş uykuya dalarken bu gece rahat ve kabussuz bir gece geçirmeyi diledim.
Ama sanırım bu dileğimde gerçekleşmeyecekti ...
***
Terden yüzüme yapışan saçlarımı geriye itip yataktan çıktım.
Pencerenin önüne geldiğimde
hâlâ nefes nefeseydim .
Gördüğüm kabusla dönen başım
'yine' uykuma devam edemeyeceğimin göstergesiydi.
Sanırım ilaçlarımı almam gerekiyordu.
Adımlarımı kapıya yöneltip dışarıya çıktım . İlaçlar mutfakta olmalıydı merdivenlerden inip mutfağa geçtim . Buzdolabının yanındaki çekmeceyi açıp
içinden ilaçlarımı aldım . Bir bardak su doldurup ilaçlarımı içtim . Bardağı tezgaha koyup mutfaktan çıktım tekrar merdivenleri çıkıp odama girecektim ki babamın çalışma odasından gelen sesleri dinledim bir süre . Kendi adımı duyunca adımlarımı oraya yönlendirip odanın önüne geldim.
