Anonim~

0.9

Bir çocuğun yanına oturup Çağrıyı izlemeye başladım. Onu düşünüyordum. Aklımdan hiç çıkmıyordu ki.

Ama cesaretim yoktu. Sanki ağzımın içinde cam kırıkları vardı. Konuşsam her an batacak ve kanayacak gibi.

Önünde oturan Hilalin omzuna öpücük kondurduğunda ölmeyi diledim. Bu an, bu saniye ve tam burada.

※

Anonim : Sen hiç ölmüş olmayı diledin mi? Ben seni onunla görürken hep diledim.

Eline telefonu aldı.

Sanırım artık amacımın ne olduğunu anlamıştı. Onu sevdiğimi anlamıştı.

=BÖLÜM SONU=